Adeste fideles

“Zegen ons in donker dagen, 

met het licht van nabije mensen,

met het licht van een hartelijk gebaar,

met het licht van een vriendelijke groet.”

                                           (Marinus van den Berg)

Aan alle bloglezers wens ik
fijne Kerstdagen!

Eerst komt, eerst maalt

Nauwelijks is het licht geworden, of daar verdwijnt de zon alweer. 

De donkerste periode van het jaar. Ik word er altijd een beetje stil van.
Gebrek aan zonlicht, denk ik.

Mijn moeke zaliger is dan heel veel in mijn gedachten. 

“De donkere dagen” noemde ze deze periode. Ze hield er ook niet van.
(zou het erfelijk zijn?)
Toen ze weduwe was geworden vroeg ze me elk jaar of ze mocht komen logeren tussen Kerst en Nieuw. Natuurlijk zei ik dan volmondig “ja”. Gemakkelijk was het niet altijd. Mijn hotel mama zat toen vol hard studerende jeugd die begin januari aan de examenperiode begonnen. De Kerstvakantie was voor hen een stresserende blokperiode. Geen sprake van om hun kamer af te staan.
‘Oma’ kreeg dan ons echtelijk bed en wij sliepen een weekje op de sofa.

Dit jaar heb ik voor het eerst geen studerende kinderen meer in huis. 

(of toch: af en toe de vriendin van één van de zonen) 

Geen examenstress meer voor ons.
Volop de mogelijkheid om gezellig binnenshuis te cocoonen. 

En wat hoort bij zo’n donkere avond?
Ja natuurlijk: zachte dekentjes om zalig in te kruipen tijdens het TV kijken of boeken lezen. 

Hier ligt een hele stapel dekentjes. 

Maar eentje springt eruit. Om eentje wordt bijna gevochten (niet echt, hoor). 

Het is het jongste dekentje uit de stapel. Een projectje van mij. 

Vorig jaar tijdens de donkere dagen had ik plots zin om te breien voor TV. 

Maar dan liefst iets waar ik niet te veel moest bij tellen en opletten.

Ik kocht spotgoedkope wol bij de Zeeman en ging aan het werk.  

Gewone vierkante lapjes werden het.

Samen vormen ze een deken.

Alleen … die goedkope wol vond ik niet zacht genoeg. 

Ik kocht een fleece-dekentje. De vierkantjes werden erop vast genaaid. 

Het werd een super deken: warm, maar ook lekker zacht. 

Na het avondeten loert iedereen naar de zithoek. Wie zal vandaag het dekentje bemachtigen? Afspraken maken we er niet over. Wie eerst komt, eerst maalt.

Soms is poes Muis ons allen te snel af!

Nooit meer...

Weet je nog toen…
Soms haal ik met leeftijdgenoten herinneringen op.
Dingen die we vroeger zo vaak deden en nu nooit meer.
Nee hoor, niet omdat we er te oud of te stram voor zijn.
Gewoon omdat  wij sinds onze kinderjaren een technologische omwenteling meemaakten.

Een nostalgisch lijstje:

1. Kaartlezen onderweg naar de vakantieplek

Met de auto op reis naar Frankrijk.
De echtgenoot aan het stuur.
Ik met de kaarten op schoot.
“Hier rechtsaf! Euh, nee toch niet, de tweede rechts. Oei, we zijn er voorbij! Rechtsomkeer!”
Jawel, het had zijn charmes!

Maar… je kon de schuld niet op de GPS steken als je helemaal verkeerd was gereden…

2. Bellen naar de sprekende klok

Onze jarenlange traditie op oudejaarsavond.
Om vijf voor twaalf belden we naar de sprekende klok.
Zo zetten we het Nieuwe Jaar zeker op tijd in.

Ondertussen heeft iedereen een radio gestuurde horloge of een smartphone. Wie denkt nu nog aan de sprekende klok….
Alleen een platte batterij kan je stiptheid nu nog dwarsbomen…

3. Een encyclopedie raadplegen

Een schoolwerkje maken?
Een weetje opzoeken?
Een geschiedenisfeit nakijken?
We hadden één plek: de encyclopedie in de leeszaal van de bib. Daar vond je alles!

Google verbande alle encyclopedies naar de Kringloopwinkel…
Maar… eenzaam en alleen opzoekingswerk doen aan je PC haalt het natuurlijk niet bij onze leuke middagen waarop we met z’n allen afspraken aan de bib om opzoekingswerk voor school te doen.

4. Telefoneren in een telefooncel

Op kot in Leuven.
Elke woensdagavond in de rij voor de telefooncel.
Het enige contact met het thuisfront.

Een smartphone had ons vele extra uren vrije tijd opgeleverd…
Maar… we konden wel niet voortdurend gecontroleerd worden door onze ouders.

5. Catalogi ophalen bij het reisbureau

In een reiscatalogus snuisteren was het begin van de vakantiepret.
Daarna ging je naar het reisbureau.
Die regelden je reis van A tot Z.

Nu haal je de voorpret uit booking.com of travelbird.be.
Veel voordeliger en sneller.
Maar… niemand vertrekt nog op reis met over de schouder het praktische tasje waarop in grote letters de naam van het reisbureau.

.

Wie heeft nog aanvullingen op dit lijstje?

Twee Vlamingen in Amsterdam

We wilden het al zo lang.

Een moeder-dochter-citytrip.

Het paste nooit.

Deze week lukte het wel.

Zij wou het Anne Frankhuis zien.

Het dagboek had ze op school nog gelezen en besproken.

Het werd dus Amsterdam.

Voor haar was het de eerste kennismaking.

Ik was er een 5-tal jaren geleden voor het eerst geweest.

Wat vonden wij leuk – super – speciaal – eigenaardig of fijn
in Amsterdam?

FIETSEN
Je kan in Amsterdam niet omheen de fietsen (figuurlijk én letterlijk)
Heerlijk toch! Gewoon overal naar toe op de fiets.
In welke andere West- Europese hoofdstad vind je nog zoiets?
Ik zie het in Brussel of Parijs niet gebeuren.
Je zou het niet overleven.
In Amsterdam kan het dus wel.
We keken onze ogen uit.

Maar … hier zou de politie van Leuven kunnen rond kuieren met de pen en het bekeuringsboekje in aanslag!
Fietsen parkeren op de daartoe bestemde plaats? Ik dacht het niet!
De fietsen staan werkelijk overal.
Ook als dit betekent dat het voetpad onbruikbaar wordt.
Vaak moesten we springen voor ons leven.
Wat fietsen ze snel in Amsterdam!
En fietslichten? Ik dacht het niet.
We hielden een steekproef.
Slechts één op de drie fietst door het donker mét fietslichten aan.
Levensgevaarlijk!
De studenten in Leuven hebben 55 euro aan hun been als ze zoiets proberen.

DE JORDAAN

We logeerden in de Jordaan.
Dat is echt een heerlijke plek!
We hadden een kamer in een klein hotelletje op de Bloemgracht.
Heel vriendelijk en hulpvaardig personeel.
Een kamer met zicht op de gracht.
We zijn helemaal fan!
Een fijne, gezellige, rustige en veilige buurt.
Je wordt gewekt door het carillon van de Westerkerk.

GROEN

In de Jordaan doet echt iedereen zijn best om de straat zo groen mogelijk te maken.
Tijdens de late herfst was dit heel mooi.
In de zomer moet dit nog leuker zijn.

BANKEN

Een bank op je stoep in het centrum van een hoofdstad.
Dit hadden we nog nooit gezien.
Bewoners maken het gezellig op de stoep.
Wij vroegen ons af:
“Zouden ze op warme zomeravonden met zijn allen op die bankjes gaan zitten?”
“En mogen toeristen daar dan ook eventjes op verpozen?”
Wij durfden het toch maar niet.
Je maakt toch niet zonder vragen gebruik van iemands eigendom.
Hoewel… veel publieke banken vonden we langs de grachten niet…

SCHEVE HUIZEN

Het valt echt op in Amsterdam.
Enkele huizen staan vreselijk scheef.
Waarom? We weten het niet.
De waterige ondergrond?
Ik zou een beetje bang zijn voor instortingsgevaar.
We zagen  geen uit elkaar gevallen huizen, dus zo'n vaart zal het wel niet lopen.

VOORDEUREN

Huizen met wel 3 voordeuren.
Leuk toch!
Elke bewoner zijn eigen voordeur.

ANONIEME KUNST

Ik zag hem voor het eerst bij haar.
Het boomzagertje.
Ik was er meteen weg van.
We gingen dus op zoek naar het Leidse bosje.
Er waren werken op het Leidseplein.
Maar we vonden hem toch.
Nog net voor zonsondergang.
En natuurlijk wilde ik dan ook nog even naar de Stopera om zijn broertje te bewonderen.

Offline

Leuk al die reacties op mijn vorige blogpost.
Ik lees ze pas vandaag, want ik ben tijdelijk offline.
Mijn PC doet het plots niet meer.
Toen ik vorige week windows afsloot, werden er automatisch 16 updates gedownload.
En de volgende dag wou het ding niet meer opstarten.
Twee dagen na elkaar heb ik een windows-repair kunnen forceren,
maar toen was mijn PC het beu.
Sindsdien wil hij niet meer.
En op zo'n moment zit bij mij altijd Murphy op mijn schouder.
Oudste zoon, mijn noodhulplijn bij PC-problemen, zit net een weekje in het buitenland.
Er rest me maar één ding:
wachten tot hij terug komt,
hopen dat hij mijn PC meeneemt naar zijn eigen stek
en hopen dat hij snel de tijd heeft om mijn probleem op te lossen.
Morgenavond komt zoon bij ons eten.
Ik leef dus op hoop...

Vandaag leen ik even de laptop van één van de bewoners van hotel mama.
Ik kan dus van hartelust terug online zijn.
En ik kan ook antwoorden op alle vragen die jullie stelden over mijn 'handicap'.

Ik heb prosopagnosia niet in heel hoge mate.
Het is vervelend, maar er valt heel goed mee te leven.
Ik herken wel mensen in de juiste contekst.
Mensen die ik heel goed ken, herken ik meestal wel.
Ze moeten alleen ergens zijn waar ik hen verwacht te zien.
Goede bekenden herken ik inderdaad ook wel aan hun stem als ik ze ergens onverwacht zie.
Mijn echtgenoot en kinderen herken ik op onverwachte momenten aan hun kledij.
Toen de kinderen jonger waren,  kwam het vaak voor dat  ze plots opdoken aan de afstaphalte van de bus.
Ik had hen dan bij het opstappen niet herkend.
Dat vonden zij niet erg hoor!
Ik betrapte hen  ook nooit op een plek waar ze niet mochten zijn.
Ha ja, ik verwachtte hen daar niet!

Ik herinner me wel dat ik als puber vaak een opmerking van mijn ouders kreeg.
Dan had een buur weer geklaagd dat ik heel hautain in de stad was voorbijgestapt zonder te groeten.
Ik had dan geen idee waar ik hen had moeten zien.
Ondertussen heb ik bijgeleerd.
Als iemand me erover aanspreekt, vertel ik hen gewoon waarom ik hen niet heb gezien.
Heel fijn vind ik  het als mensen die me kennen me  zelf aanspreken of groeten.

Les geven is voor mij inderdaad iets moeilijker.
In een ver verleden heb  ik ooit een schooljaar aan pubers les gegeven.
Ik dacht mijn handicap te snel af te zijn.
Ik liet hen een blaadje met hun naam voor zich op de bank plaatsen.
Op een goeie morgen kwam ik één van mijn klassen binnen.
Plots hadden alle leerlingen een naamplaatje met  Eulalie, Euphrasie, Sidonie enz....
Uiteraard kwamen die namen niet op mijn klaslijst voor ;-)

Maar met mijn kleuters heb ik wel een oplossing gevonden.
Op de schoolwebsite staat een foto van het klasje.
Ik drukte die foto af en gaf elk kleuterkopje een nummer.
Mijn volgende leesuurtje gaf ik samen met de kleuters aan elke nummer een naam.
Elke dag studeer ik op de foto.
Ik concentreer me heel hard tijdens het voorleesuurtje.
En ja hoor, ik maak nog fouten!
Maar de kleuters zijn heel erg geduldig met mij en verbeteren me spontaan als ik weer eens iemand bij een verkeerde naam noem.

Ken ik je ergens van?

Dit zinnetje zal je mij nooit horen uitspreken.
Nee hoor, niet omdat ik te schuchter ben. En totaal asociaal ben ik ook al niet.
Het heeft alles te maken met een eigenschap (of misschien eerder afwijking?) van me.

Ik had het al als kind en ik vrees dat het de rest van mijn leven niet meer verdwijnt.
Sommigen doen er een beetje lacherig over.
Anderen uiten af en toe een zacht verwijt.
Maar het hoort gewoon bij mij en ik heb ermee leren leven.

“Wat is die rare afwijking dan wel?” hoor ik je denken.
Wel, het is een gekke eigenschap (of noem het een kleine handicap): ik herken geen gezichten. 
Het mooie wetenschappelijke woord hiervoor is prosopagnosia. 
Het brengt me vaak in gênante, maar ook in hilarische situaties en uiteindelijk heb ik er mee leren leven.

Ik zit in het vijfde leerjaar. Oud en wijs genoeg om buurtkinderen te begeleiden naar school.
Vandaag begeleid ik Anneke, een meisje dat voor het eerst naar de basisschool komt. Op het einde van de vakantie was ik een namiddagje te gast bij haar gezin. We leerden elkaar kennen en spraken af voor de eerste schooldag.
Heel plichtsgetrouw stap ik nu  naar de rij van het eerste leerjaar en pik Anneke uit de rij. Maar ze weigert halsstarrig. Papa komt haar ophalen, beweert ze. Ik ben geduldig, leg nog eens haarfijn uit wat we vorige week samen met haar mama en papa afspraken. Het meisje blijft weigeren en trekt een pruillip. Ik word een beetje minder geduldig en wil net een hele tirade afsteken …
Plots voel ik een voorzichtig rukje aan mijn mouw. Een klein handje glijdt in mijn hand. 
Naast mij staat… Anneke. “Mag ik met je mee? Dat heb je met mijn mama afgesproken, hé!”
Ik bekijk de twee kleine meisjes: allebei donkere ogen en zwart halflang haar … 
Oeps, kleine vergissing! Gelukkig zijn we nog ver voor het Dutroux-tijdperk… 
Vanaf die dag wist ik heel goed welk jasje Anneke droeg.
Dat is mijn manier om mensen te herkennen: aan hun kledij.

Twintig jaar later. Ik ben een jonge moeder. Ik haal mijn kersverse baby op in de crèche. Vol verwachting kom ik de babyzaal binnen. Zou mijn dochtertje me hebben gemist? Ik speur naar het knalgele kruippakje dat ik haar deze morgen aantrok. Nergens een baby met knalgeel kruippakje te zien! Help, wat is er met mijn baby gebeurd? Een verzorgster ziet de paniek in mijn ogen en helpt me uit mijn lijden. Mijn dochtertje zit in een wipstoeltje vlak naast haar … in een groen kruippakje. Fruitpap gemorst, ander pakje aangetrokken.
Oh wat voelde ik me een slechte moeder. Zelfs mijn bloedeigen baby herkende ik niet.


Natuurlijk herken ik soms wél gezichten. Als ik de mensen vaak genoeg zie, lukt het me meestal. Ze moeten wél in hun context blijven. Een leraar moet ik ontmoeten in zijn school, een collega op de werkplaats,  de bakker of de slager in zijn winkel, de buren in hun voortuin. Haal mensen uit hun context en ik ben verloren.

Op straat ontmoet ik nooit iemand. Bij mijn weekboodschappen kan ik vrijwel nooit een praatje slaan. Tot er één van mijn gezinsleden bij mij is. Dan komen we altijd een heleboel bekenden tegen. Ik leerde mijn kinderen van jongs af. om me discreet te verwittigen als we een bekende in het vizier hebben.

Ach, met de jaren heb ik een aantal manieren ontwikkeld om niet al te veel last van mijn afwijking te hebben. Als mensen me enthousiast aanspreken, praat ik even vrolijk mee en tracht ik discreet te weten te komen hoe ze me kennen. Soms kennen ze me niet en zijn het gewoon heel extraverte mensen.
Het voordeel? Op die manier heb ik wel eens leuke ontmoetingen.

Is dit een zware handicap? Welnee. Soms denk ik dat het heel leuk moet zijn om naar iemand toe te kunnen stappen die je vaag herkent en dan dé vraag te stellen: “Ken ik je ergens van?”

Op een receptie waar enkel vage kennissen aanwezig zijn, heb ik wel een probleem. Ik kan immers moeilijk bij een groepje gaan staan en nieuwsgierig kennis met ze maken als ik ze eigenlijk al ken, maar hen niet hérken.
Bij dergelijke gelegenheden is mijn echtgenoot gelukkig vaak bij me en ook hij is erop getraind om met enkele welgemikte hints het gesprek de juiste wending te geven.

Bij netwerken voor het werk is het wel iets vervelender. Mensen die ik slechts een paar keer heb ontmoet, herken ik echt niet op een overleg of studiedag. Ik kan dan slechts hopen dat er naamkaartjes voorzien zijn of dat de vage bekenden me eerst aanspreken en dat ik in de loop van het gesprek kan achterhalen wie ze zijn.
Ik ben een absolute fan van deelnemerslijsten én ik heb al vaak gedacht dat ik een adresboekje mét foto’s zou moeten aanleggen, dat ik dan stiekem kan raadplegen.

Meestal kan ik met mijn ‘handicap’ wel leven.
Mensen die me echt goed kennen weten immers dat ze me moeten aanspreken als ze me ergens in de stad zien rondlopen en het weerhoudt me er niet van om vriendschapsrelaties aan te knopen.
Ik heb alleen niet zoveel vage bekenden als een ander.
“Ken ik je ergens van?” Een zinnetje dat ik enkel in mijn dromen uitspreek.

Herfstwandeling

Ja hoor, ik maak mijn goede beweeg-voornemens waar. Ik doe lange wandelingen.
Gisteren nog samen met CeT.
Het weer was prachtig en wij wonen gelukkig vlak bij het veld en een mooi bos.
We hoeven zelfs geen auto uit te halen.
Gewoon stapschoenen aantrekken en gaan.

De velden, de holle weg en de vijver liggen er rustig bij:

Bij de hondenweide is er meer bedrijvigheid:

En in het bos ben je op een vrije dag nooit alleen.
Maar er is genoeg moois om met zijn allen te delen:

Sportief? Ikke?

Nee, ik durf mezelf niet sportief te noemen.
Ik ben het nooit geweest en vrees dat ik het ook nooit meer zal worden.
Ik heb een mateloze bewondering voor mensen die lange fietstochten doen, of wekelijks gaan zwemmen of volop gebruik maken van hun abonnement in een fitness-centrum.

Ik doe niets van dat alles.
Ik kom er maar niet toe.
Ja hoor, ik zwem graag. Maar eerst 12km. rijden met de auto, dan parkeerplaats zoeken (en betalen), dan in een vochtig mini-kleedhokje me in mijn zwempak wurmen, onder de douche gaan, voeten inspuiten met anti-schimmelprodukt, weerbarstige haren in een te krappe badmuts krijgen, uurtje zwemmen en dan met een ontembaar kapsel buiten komen… Pfff
Of een lange fietstocht op onze Vlaamse levensgevaarlijke wegen? Ik dacht het niet!

Jawel, ik heb het écht wel geprobeerd:
B-B-B-training volgen terwijl de kinderen zwemles hadden.
Afspreken met vrienden voor een wekelijks zwemuurtje.
Jazzdans, Zumba, Tai-Chi, ik ben het allemaal begonnen … maar heb niet volgehouden...

Ik heb me dat nooit erg aangetrokken. 
Sport was nu eenmaal niet mijn ding en wat dan nog. 
Ik had immers andere talenten.
Maar de laatste jaren kan je er in de pers niet meer naast kijken: 
“We zitten te veel, we bewegen te weinig, we worden met zijn allen obees!” 

Langzaam maar zeker sloop een schuldgevoel in mijn hoofd.
“Als ik ooit ernstig ziek word is het mijn eigen stomme schuld, “ dacht ik, “had ik maar meer moeten sporten!” 
En als ik af en toe ’s morgens wakker word met een pijnlijk gewricht of een stijve spier, denk ik meteen: “Zie je wel!”


Maar op een goeie dag zag ik plots het licht.
Intensief sporten is duidelijk niet voor mij weg gelegd en daar begin ik niet meer mee. 
Maar meer bewegen is toch eigenlijk wel best haalbaar. 
En wandelen heb ik altijd écht graag gedaan. 
Dus parkeer ik mijn auto nu niet meer op de plek waar ik moet zijn. 
Ik ga aan de rand van de stad of het shoppingcenter staan en doe de rest te voet.
En ik heb een prachtig rustig park ontdekt dichtbij de kleuterschool waar ik ga voorlezen. 
Nu parkeer ik mijn auto aan de andere kant van het park en doe eerst een wandelingetje tussen de bomen vooraleer ik bij de kleuters aankom.



En eigenlijk is hard werken in mijn tuin toch ook een vorm van sport, is het niet?

Gewoon genieten

Soms kan je je huwelijksverjaardag niet vieren op de dag zelf. 
Maar dat vind ik niet erg.
Als CeT die maand op vrijdag een dagje vakantie kan nemen, dan maken we er toch gewoon een extra leutige vrijdag van.
Eentje om gewoon te genieten!

Een saunaatje....

een glaasje bubbels ... 

een romantisch etentje ...

Meer moet dat toch niet zijn.

De grote trui van kleine beer

Voor mijn voorleesuurtje bij de kleuters had ik dit keer een boek over twee beren-broertjes.
De lievelingstrui van grote broer is te klein. Dus krijgt kleine beer hem. Maar kleine broer maakt de trui eerst heel vuil en daarna raakt de trui zelfs stuk. Gelukkig ... eind goed al goed.

Ik kies niet enkel voor voorleesboeken die heel hoogt scoren op de recensie-sites voor prentenboeken.
Ik merkte al dat soms de eenvoudige, erg herkenbare verhalen best scoren bij jonge kleuters.
In dit verhaal gaat het over 2 broertjes die samen spelen, samen ruzie maken en zich dan ook weer verzoenen. Allemaal heel herkenbaar voor de kleuters.

Natuurlijk mocht Boekemieke het boek eerst inleiden.
Hiervoor had ze speciaal haar 'lievelingstrui' aangetrokken én haar knuffelbeertje meegenomen die dezelfde trui heeft.

Ik stond echt wel te kijken hoe een aantal 4-jarigen al heel gedetailleerd hun lievelingstrui konden beschrijven. Bij de meisjes hoorde ik veel 'roze' en 'glinstertjes'.
Eén jongetje moest even nadenken. Ik suggereerde dat de trui die hij aanhad misschien wel zijn lievelingstrui kon zijn. Ernstig knikte hij nee. Die was het niet. Plots klaarde zijn snoetje op en zei hij heel stellig "Mijn voetbaltrui is mijn lievelingstrui!" Alvast misschien een voetbal-ster in wording...

Mijn huisgenoten verklaarden me wel een beetje gek toen ik in het weekend mijn breinaalden uithaalde om snel een 'lievelingstrui' voor Boekemieke in elkaar te flansen. En toen ik ook nog eenzelfde trui breide voor het mini-beertje zag ik enkele meewarige blikken bij mijn zoons.
Wat ze niet weten is dat ik de ochtend vooraleer ik ging voorlezen nog snel mijn naaimachine uithaalde om een deftige broek te knutselen voor Boekemieke. Want zeg nu zelf: ik kon dat poppenmeisje toch niet in haar kanten onderbroekje over straat laten gaan...
(en ja, ik weet het: de broek ziet er vrij 'skinny' uit. Maar ik had geen flauw idee hoe een patroon van een broek eruit moest zien. Op internet vond ik enkel een heel groot model, dat ik dan maar een beetje natekende op maat van mijn popje en in mijn haast vergat ik er een naadtoeslag bij te knippen. Ik ben nu eenmaal beter in het breien zonder patroon dan in het naaien.)

PS: Boekemieke blijft de ster van de klas. Ik moet een heel nauwkeurige boekhouding bijhouden van wie het popje al een verhaal lang heeft mogen vast houden. Sommigen kwijten zich heel ernstig van hun taak. Anderen laten haar al eens verstrooid uit hun handen glippen midden in het verhaal.

Het blauwe bordje

Op een rek in mijn keuken staat een blauw-grijs gespikkeld bordje.

Het is een oud metalen bordje, langs de buitenkant geëmailleerd.

Stukjes email zijn eraf gesprongen. Hier en daar is het metaal zichtbaar.

Nee, het is geen pronkstuk.

Maar toch is het me zeer dierbaar.
Het maakt me blij op deze leutige vrijdag.
Het doet me wegdromen…

Ik ben een klein meisje. 

Soms ga ik logeren bij ‘peter’, de papa van mijn papa. 

Vaak gebeurt dat niet, want peter woont op nauwelijks 1 km. van ons huis. 

Ik vind die logeerpartijtjes leutig. 

Peter is een zachte man met helderblauwe ogen. 

Hij wandelt met mij door de velden. 

Hij leert me om geen schrik te hebben van koeien . 

Omzichtig tilt hij de prikkeldraad op en laat me in de wei om veldbloemen te plukken. 

Hij leert me de vogels en hun nesten kennen. 

Soms haalt hij een eitje uit het nest. 

Groen gespikkelde eitjes van een merel, 

blauwgroene van een heggemus, 

witbruin gespikkelde van een pimpelmees 

en grote witte eieren van de houtduif.

Spelenderwijs onderwijst hij me over de natuur.

’s Morgens eten we havermoutpap. 

Peter maakt elke morgen verse pap met veel suiker. 

Steeds in hetzelfde steelpannetje op de Leuvense stoof. 

Hij heeft een speciaal bordje waarin hij de pap eet. 

Ik krijg een ander bordje. 

Want dat blauwe bordje is van hem. 

Broederlijk lepelen we naast elkaar onze pap op.

Enkele maanden geleden was ik op bezoek bij mijn tante in het grootouderlijk huis. 

We haalden herinneringen op. 

Ik vertelde over de havermoutpap.
En kijk, mijn tante ging naar een keukenkast en schonk me het blauwe bordje.
Het is helemaal versleten. 

Ervan eten kan je niet meer.
Toch kan ik het niet weggooien. 

Als ik ernaar kijk, denk ik 

aan mijn grootvader met de helderblauwe ogen, 

aan de smaak van zijn havermoutpap, 

aan mijn kinderjaren.

Boekemieke

Bij mij is oktober altijd de drukste maand van het jaar.
Overal is het werkjaar begonnen en zijn er avondvergaderingen en culturele happenings.
Begin oktober kom ik altijd tijd te kort (zelfs om te bloggen)

Ook het vrijwilligerswerk start weer op.
Ik mag weer gaan voorlezen. Joepie!
Ik ga nog steeds naar dezelfde kleuterschool, bij dezelfde kleuterjuf.
Natuurlijk zijn er dit jaar weer nieuwe 4-jarige kleuters.
Ik moet hen nog een beetje leren kennen, want ik was nog maar 2 keer te gast in hun klasje.

Maar dit jaar stap ik niet alleen de kleuterklas binnen.
Dit jaar heb ik een kleine compagnon...

Boekemieke woont bij mij in mijn huis.
Ze is verzot op prentenboeken en verhalen.
Daarom wil ze zo graag mee naar de kleuterklas als ik ga voorlezen.
Maar ... Boekemieke is een beetje schuchter. Ze kent immers de kinderen van de kleuterklas nog niet zo goed. 
En ook  is ze een beetje bang van enge verhalen.
Daarom wil ze graag in de armen van een kleuter zitten als ik voorlees...

De kleuters van 'mijn' kleuterklasje hebben een groot hart.
Ze zorgen om beurten voor Boekemieke.
Elke week mag ze bij iemand anders op schoot.

Deze week vertelde ik het boek 'Honden doen niet aan ballet'.
Boekemieke deed speciaal hiervoor haar mooiste tutu aan.
De kleuters vonden haar outfit prachtig en genoten van het verhaal.

En nee, ik heb Boekemieke niet zelf gemaakt. Ik naaide enkel haar tutu.
Ik kocht popje Julia online van een lieve en moedige dame die met de veiling van haar poppen een goed doel wou spijzen.
Julia zit al een jaar braafjes en stilletjes op mijn slaapkamer.
Ik durfde haar niet echt meenemen als ik ging voorlezen.
Ik had een beetje schrik dat de kleuters haar zouden beduimelen.
Maar dit schooljaar dacht ik: "Op mijn kamer heb alleen ik er iets aan en ik weet zeker dat de kleuters haar in hun hart zullen sluiten. En een popje mag toch een beetje beduimeld worden..."
Ze is nu 'Boekemieke' en ze is ondertussen inderdaad een hit in de kleuterklas.
Toen ik gisteren de klas binnen kwam, was de eerste vraag die ik kreeg: "Heb je Boekemieke mee?" en "Mag ik haar op schoot?"
Er wordt minutieus bijgehouden welke kleuter haar al op schoot had. Iedereen zal aan de beurt komen. En sommigen kwijten zich heel erg goed van hun taak.
Vorige keer vertelde ik een boek dat een heel klein beetje griezelig was. Een stoere jongen had gevraagd of hij Boekemieke mocht bijhouden. Zijn plan was om elke keer dat er iets spannends in het boek zou voorkomen zijn hand voor de ogen van Boekemieke te houden. Vertederend, toch...

Feest van de 'grote boeken'.

Vandaag begin ik in een boek van Marc Levy. En op deze leutige vrijdag word ik weer helemaal blij als ik terugdenk aan de dag waarop ik het boek heb gekocht.

Op vakantie hing hier en daar een gestencild blaadje op.
"Fête des grands livres"
Boeken en ik da's eeuwige liefde.
Wat die 'grand' livre dan betekende?  Ik wist het niet, maar in Frankrijk houdt men wel heel erg van het woord 'grand'.  Ze hebben er hun 'grandes' écoles, hun 'grandes' fêtes, hun 'grand' soir 3-nieuws, hun 'grands' couturiers, ....
Maar ook alles waarvoor ze gewoon de aandacht willen trekken noemen ze 'grand'.
Kortom, ik verwachtte er niet veel van, maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt.

De plek waar de feestelijkheden zouden doorgaan was op wandelafstand van onze gîte. Waarom zouden we dus niet een kijkje gaan nemen?
Onder een stralende zon trokken we op pad door de wijngaarden.
Op het plein waar het feest doorging merkten we al snel dat het eigenlijk ging om een 'petite fête'.
Maar ... in een kraampje werden er  tweedehands boeken verkocht voor een goed doel.
Het feest was nog niet echt begonnen, maar het kraampje was net open.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit waren heus geen tweedehandsboeken! Spiksplinternieuw waren ze en zeker niet van tweedehands-schrijvers.
En tja, dan word ik een klein beetje hebberig. 3 romans voor 3 euro en 3 pockets voor 1 euro. Zeg nu zelf! 
Ik hield me in. Ik kocht maar voor 4 euro boeken, want ik moest mijn buit wel te voet een berg op sleuren dwars door de wijngaarden waar de middaghitte genadeloos toesloeg. Maar ik had het ervoor over.
(en nee, ik heb eigenlijk geen plaats meer in mijn boekenkast, maar op vakantie houd ik daar geen rekening mee)

En wat die 'grand livre' dan wel was?
Wel, het ging inderdaad over 'grote' boeken. Dit feest gaat namelijk elk jaar door in de regio van de Gironde-monding. Elk stadje dat meedoet schrijft jaarlijks een hoofdstuk in een groot boek over hun stad. Ze beschrijven er de geschiedenis, zeden en gewoonten van hun stad. Op het feest leest men voor uit de hoofdstukken die dat jaar zijn geschreven. Na het feest worden de boeken tentoongesteld in de verschillende stadhuizen.
Een heel leuk en didactisch initiatief.

Ochtendwandeling in beeld

Op vakantie in Frankrijk maakte ik elke ochtend een wandeling door de wijnvelden.
Leutig begin van de  dag!

Alles en iedereen is nog in diepe rust als ik de poort achter me dicht trek

Mijn eerste vriendje wacht me al op

Het dorpje moet nog ontwaken

Als je goed kijkt merk je ook mijn andere vriendjes

De zon piept boven de wijngaarden

En al snel is ze er helemaal

Ik blijf braaf op het pad

Daar ligt het volgende dorpje al

De wijnboer is al aan de pluk
(en ik die dacht dat alles met de hand gebeurde - niet dus)

Komt die uit de wijngaard?

Mijn volgende dagelijkse afspraak

En nu ... ontbijt!