LEUTIGE VRIJDAG!

Een dik jaar geleden ontdekte ik een blog. 

Een dame had een plan: 365 dagen lang zou ze elke dag met haar lezers delen wat haar die dag gelukkig maakte. 

Ik was meteen verkocht. Elke dag ging ik op haar blog kijken. Ik werd telkens zelf blij van haar blogpost. Het werd een verslaving. 

Naarmate de weken vorderden werd duidelijk dat de dame zwaar ziek was. Maar ondanks de pijn en het ongemak vond ze elke dag wel iets dat haar gelukkig maakte. Ik bewonderde haar mateloos. Maanden gingen voorbij totdat ze voor de keuze kwam te staan of het zo nog verder kon. In september nam ze haar besluit. Ze stopte met de blog en verwijderde hem van het web. Ik vrees dat ze niet meer van deze wereld is…

Ik denk nog vaak aan haar. Mij heeft ze in elk geval geïnspireerd.
Enkelen onder jullie schrijven ook elke week een geluks-post. Ik denk aan de dankbare dinsdag van Marloes en de zalige zondag van Els. Ook daar ben ik fan van.

Origineel ben ik dus helemaal niet. Maar ik sta achter de filosofie dat je je zegeningen moet tellen en niet moet kankeren over wat er zoal mis gaat in je leven. Daarom heb ik me voorgenomen vanaf nu op vrijdag een blogpost te schrijven over wat mij blij en gelukkig maakt. Mijn motto is: alle beetjes helpen om de wereld rond ons wat vrolijker te maken. 

En dan zocht ik een naam voor deze vaste blije blogpost. Ik had iets voor de hand liggends in het hoofd 'vrolijke vrijdag'. Maar een kort zoektochtje op google leerde me dat dit helemaal niet origineel meer is. En moest er echt wel een alliteratie in de titel? Toen dacht ik aan een adjectief dat ik sinds mijn kindertijd niet meer gebruikte. Ik denk dat het misschien wel typisch Vlaams is. Leutig betekent: grappig, jolig, koddig, lief, leuk, plezierig, prettig, aangenaam, ... Kortom: alles wat het leven blij en vrolijk maakt. Dus worden mijn vrijdagen vanaf nu 'leutige vrijdagen'!

Hier ga ik!

Wat me vandaag blij maakt? Vrijdag is één van mijn 2 vaste vrije dagen. Ik heb dus elke week een verlengd weekend. Op vrijdag staat mijn wekker niet op 5.45 u. Nee, ik blijf lekker met een leuk boek in mijn warme bedje liggen totdat iedereen de deur uit is. Ik sta pas op tegen half 8 om uitgeslapen en vrolijk aan mijn eerste weekend-dag te beginnen. Oh ja, ik stel wel elke vrijdag een ‘to-do-lijstje’ op. Maar ik kan het helemaal in mijn eigen tempo afwerken én ik plan meestal ook tijd om leuke dingen voor mezelf te doen! (zoals bloggen)

Beste lezer van deze blog, ik wens jou een leutige vrijdag!

5 tips voor tweelingmoeders

Die decemberochtend kregen we te horen dat er naast nummertje 3 ook een nummertje 4 zou geboren worden in ons gezin. Ik geef eerlijk toe dat ik die eerste uren volop panikeerde. We hadden er al eentje van 4 jaar en eentje van 2 lopen. Mijn ouders woonden 130 km. van me af, mijn schoonouders waren nog volop aan het werk en woonden ook niet dichtbij. We zouden dit alleen moeten klaren en ik zag niet direct hoe ik dat zou gaan doen.

Nu, 24 jaar later, weet ik dat die paniek niet nodig was. Alles is heel vlotjes verlopen. We hebben ons gewoon aangepast aan de omstandigheden. Behulpzame buren en vrienden sprongen al eens bij, de eerste weken had ik gezinshulp gedurende een paar dagen in de week, we hebben het prima gered. Dankzij de chef die ik toen had, een geëmancipeerde én empathische vrouw, ben ik zelfs na 6 maand terug halftijds aan het werk gegaan.

We hebben genoten van onze tweeling. We hebben er heel veel door geleerd en zijn erdoor gegroeid als mens. En ja, af en toe was het wel eens spannend of vermoeiend of stresserend of…
Maar ‘c’est la vie’ en elke ouder heeft wel eens moeilijke momenten. 

Ik deel hier 5 tips die het voor mij iets minder spannend maakten:

• Nee baby’s vervuilen niet hopeloos als ze eens een dagje niet in bad zijn gestopt. Je kan ze ook snel en efficiënt wassen op een aankleedkussen met een washandje. Zorg voor een lekker warme kamer, een voorverwarmde handdoek op het aankleedkussen en lauwwarm water. Op 15 minuutjes zijn je 2 hartendiefjes gewassen en verschoond.
• Ja hoor, baby-tweelingetjes kunnen de eerste weken samen in een wieg /spijlenbedje slapen. Ze zijn elkaar immers gewend uit die 9 maanden waarin ze samen in je baarmoeder verbleven. Ze voelen elkaars nabijheid en zijn daardoor rustiger.
• Nee een baby wordt niet verwaarloosd als je hem niet elke keer oppakt wanneer hij huilt. Je moet als tweelingmoeder écht heel goed voor jezelf zorgen opdat je de pedalen niet zou verliezen. Want laten we eerlijk wezen: een tweeling brengt toch wel wat extra werk en extra stress mee. Dus: ben je alleen thuis en word je helemaal gek door 2 huilende baby’s? Wacht dan nog even vooraleer je begint te flippen.
  Kijk eerst na of ze geen honger hebben, of ze geen vieze luier hebben en of ze veilig in hun bedje liggen.  Drie maal ok? Laat ze dan veilig in hun bedje en doe even iets voor jezelf. Daarna heb je terug de energie om er tegenaan te gaan!  Ik zette dan een koptelefoon met mijn lievelingsmuziek op en las een kwartiertje in een boek of tijdschrift. Daarna had ik terug de nodige energie om er helemaal te zijn voor mijn tweetal!
• Mijn kindje eet niet? Geen probleem bij tweelingen!Zij stimuleren elkaar. Ik zette hen als peuters al wel eens in twee kinderstoelen naast elkaar voor hun vieruurtje en liet hen zelf begaan. Ze vonden dit prachtig! We lachen nu nog om de videobeelden waarop ze samen een potje platte kaas uitlepelden. De kaas hing tot achter hun oren, maar ze genoten volop (en wij met hen).
• En als het vele zorgen en werken af en toe toch even te veel voor je wordt, bedenk dan. “Een tweeling  betekent écht dubbel genieten en dubbel plezier!” Twee ondeugende snoetjes, twee paar liefdevolle armpjes om je heen, twee paar guitige oogjes … dat wil je voor geen geld meer missen!

fotootje van voor het digitale tijdperk...

Alarm!

Met de armen vol pakjes en zakken kom ik het huis binnen. Het winkeldagje heeft me ontspannen. Ik heb leuke spulletjes op de kop getikt. Nu een lekker kopje thee met een koekje en dan kan mijn dag niet meer stuk.
Maar... wat hoor ik? 
Biep ... biep ... biep ...
Dit geluid kan ik niet negeren. Om de 30 seconden snerpt een korte biep door het huis.
Ik ga op zoek naar de oorsprong.
In de hall moet ik zijn. Daar is het geluid duidelijk het luidst. 
Ha, ik weet het: het toetsenbord van onze alarminstallatie!

Nee, we zijn helemaal niet zo rijk dat er bij ons veel te stelen valt. Maar enkele jaren geleden trok er een inbraak-golf door onze wijk. We wonen in een vrijstaand huis met achteraan een grote glaswand... Plots voelden we ons niet meer zo veilig. Er kwam  een alarminstallatie ... die nu een biep uitzendt ...

Wat nu?
Ik zet het alarm aan en af.
De biep blijft...
Ik bel naar CeT. Die is druk aan het werk en weet ook niet zo vlug een oplossing.
Dan maar de alarmcentrale.
Na een hele tijd "Al onze lijnen zijn in gebruik, gelieve aan het toestel te blijven." krijg ik een technieker aan de lijn.
"Nee mevrouw, op onze centrale is geen foutmelding binnen gekomen. Maar ik ga samen met u op zoek!" De man is heel vriendelijk en geduldig. Hij probeert alle mogelijkheden uit. Samen resetten we de hele installatie. Hij aan zijn PC. Ik op een trapladderje met mijn vinger op de resetknop van het moederbord. 40 seconden lang...
Niets helpt ... de biep blijft ...
Na 20 minuten krijgt mijn redder-in-nood hulp van een collega: "Misschien hangt er nog een apparaat naast het toetsenbord in mijn hall?"
Nee hoor, dat toetsenbord hangt naast een deur en houten deuren biepen niet, dacht ik zo.
"Mevrouw, bent u zeker dat u niet ergens in uw hall een brandalarm heeft hangen? Eentje dat niet geplaatst is door onze firma?"
Plots herinner ik me het kleine rookmeldertje uit Ikea. Ooit heeft CeT het in de nachthall gehangen.
Ik ijl de trap op ... en prompt stijgt het schaamrood me naar de wangen ...
"Euh, mijnheer ... hier hangt zo'n klein rookmeldertje van Ikea ... euh ... die biep ... die ... euh ... komt hieruit vrees ik ..."
Gelukkig blijft de man uiterst professioneel en vriendelijk én heeft hij gevoel voor humor én is de depannagedienst nog niet naar mij onderweg.
Ik verontschuldig me wel 1000 keer en verbreek de verbinding.
En ik was echt zó zeker dat het geluid uit het toetsenbord kwam!

Naaiperikelen

Omdat ik voorwerpen met een verhaal zo leuk vind, dacht ik: "Waarom niet eens zelf een voorwerp met een verhaal creëren?"
Ik ontdekte op een blog een leuk idee: een lapjesdeken van oude T-shirts, met als onderkant een lekker warm stuk fleece.
Dat was het helemaal!
T-shirts verslijten hier in hotel mama aan de lopende band. Waarom hen geen nieuw leven gunnen?
Afgedankte T-shirts werden  geen vodden meer of kwamen niet meer in de klerencontainer terecht. Nee, ik hield ze nauwgezet bij.
Op een regenachtige zondag werden ze verknipt tot vierkantjes. Ik deed dit samen met dochter. Ha ja, zij is veel nauwkeuriger dan ik en als je mooi gelijke vierkantjes wilt is nauwkeurig werken wel een eerste vereiste.
We kozen T-shirts in blauwe tinten - liefst met ergens een applicatie of speciaal tekeningetje. We maakten een compositie, kochten een wit stuk fleece (of liever gezegd een spotgoedkoop fleece-dekentje dat ik ergens in solden vond) en ik haalde mijn naaimachine uit. En toen begon de ellende...

Wat hebben we geleerd? 

1. T-shirtstof is heel lastig. Het verschuift, rekt uit, rimpelt en bobbelt en zeker als je het op een stuk fleece wilt vastnaaien - en zelfs als je alles eerst op die fleece aaneengeregen hebt.
2. In de ene richting kan je de stof nog redelijk vast naaien, in de andere richting lukte het me helemaal niet.
3. Mijn naaimachine is 33 jaar oud, een absoluut Singer-basismodelletje dat ik me indertijd voor een korte beginners-naaicursus had aangeschaft. Er is één knopje om de draadspanning van de bovendraad én onderdraad samen te regelen en dat gaat geregeld heel erg mis met een vast kluwen draad aan de onderkant van mijn naaiwerk tot gevolg. 

Het lappendeken is gisterenavond afgeraakt, onvolmaakt maar net mooi genoeg om te gebruiken. 
De boord heb ik met engelengeduld en met de hand in enkele uren vastgenaaid, met mijn naaimachine lukte me dit écht niet.

Moraal van het verhaal?

1. Misschien moet ik toch eens denken aan een nieuwe naaimachine...
2. Naaien is duidelijk niet een gave Gods die op ons neerdaalt uit de hemel. Het vraagt blijkbaar heel veel oefening en evenveel geduld en het allerbelangrijkste: een boel kennis die ik niet bezit.
   Maar! We geven de moed niet op. Ik oefen ijverig op 'lappenkussens' met vierkantjes katoen en zonder ondergrond.
   Maar ik blijf dromen van een écht lappendeken, doorgestikt en met een vulling en ooit op een mooie dag moet dit me lukken.
   Ondertussen verlekker ik me op de mooie dekens die ik op een aantal blogs zie voorbij komen en zoek ik ijverig op you tube naar instructiefilmpjes.

Guilty pleasure

Toen ik 12 was, schreef ik me voor het eerst in bij de plaatselijke bibliotheek.
Een nieuwe wereld ging voor me open!
We hadden thuis echt wel wat kinder- en jeugdboeken. Maar in de bib hadden ze rekken en rekken vol en je mocht zelfs 5 boeken per keer ontlenen. Wat een weelde!

En daar leerde ik ze kennen… wat wij noemden “De Hollandse meisjesboeken”. (Voor mijn Nederlandse lezers: ja, ik weet het wel hoor: Holland is slechts één streek in Nederland. Maar op de één of andere manier noemden wij toen alles wat uit Nederland kwam ‘Hollands’. Vraag me niet waarom, want ik weet het niet…).
Ik werd meteen grote fan van die meisjesboeken. 
Eén schrijfster van boeken die bij ons in de jeugdbibliotheek aanwezig waren, herinner ik me nog erg goed. Anneke Bloemen. Ze schreef de ‘Merel’-boeken. Heerlijk vond ik die! En zelfs een beetje excentriek. Merel was een ‘freule’. Dat woord had ik zelfs nog nooit gehoord! En ze zat op kostschool! (Op onze school werd dit gewoon een ‘internaat’ genoemd. Ik was een externe, de meisjes die tijdens de week op school logeerden waren ‘internen’.) Maar Merel zat dus op ‘kostschool’. Thuis maakte ze een ‘huzarensalade’, hoe exotisch is dat! Ze had een leuke oudere broer en een mama die vaak ziek was. Ze beleefde de meest onwaarschijnlijke dingen met haar vriendinnen: ze probeerden een lerares stiekem uit te huwelijken, gingen een weekend heel alleen logeren in een vakantiehuisje, …
Ik heb genoten van die boeken en toen ik dat jaar op een wedstrijd als prijs een boek mocht kiezen, nam ik het boek ‘Merel en Maaike’. Ik heb het lang bijgehouden, maar mijn dochter vond het niet zo’n leuk boek. Tja, andere tijden andere smaken…

Toen ik 14 was, mocht ik naar de volwassen bibliotheek. Daar leerde ik Sanne Van Havelte kennen, schrijfster van boeken voor de iets oudere meisjes. Ook die reeks heb ik verslonden. Hun geheim, Hanna's vlucht, Toen kwam Tjeerd, Het ene talent, in de storm, ... Mijn absolute favorietje? Mieks moeilijkheden. Het spontane meisje dat – niet zonder omwegen - verliefd wordt op een Friese dominee. Ze zal haar geliefde Gelderland moeten inruilen voor het vlakke Friesland. Maar ook zij beleeft de meest doldwaze avonturen.
De huidige jeugd zal die boeken wel ‘melig’ vinden, maar ik heb er in elk geval toen heel erg  van genoten. En jaren later kwam ik eens in de Sleghte en wat zag ik daar? Inderdaad: Mieks moeilijkheden. Ik heb het boek prompt gekocht en het zit nog steeds in mijn boekenkast. Eens in de 10 jaar lees ik het zelfs nog eens. Alleen al om de sfeer van toen nog eens te beleven. Mijn eigen, heel geheime guilty pleasure... (en stiekem, heel erg stiekem kijk ik bij een tweedehandsboekenverkoop altijd even of er niet een boek uit die reeks bijzit. Tot nu toe zonder succes...)

De gruffalo

Mijn tweewekelijks voorleesuurtje bij de kleuters kabbelt rustig verder.
Ik vind het wel een beetje moeilijk om de kleuters écht te leren kennen. 
Ik zie elk van hen toch slechts 20 minuutjes om de 2 weken. Bovendien onthou ik geen gezichten.
Ik vond wel een oplossing om hen bij hun naam te kunnen noemen. 
Ik maak van tevoren plakbriefjes klaar met alle namen. 
Elke kleuter krijgt dan een briefje opgekleefd vooraleer ik begin te vertellen. 
Zo hoef ik hen niet aan te spreken met "jij daar" of "meisje" of "kapoen".
Langzaam maar zeker ken ik al enkele rakkers bij hun voornaam.
En soms weekt een verhaal wel wat los bij enkele kleuters en vertellen ze zelf ook honderduit.

Ik was op zoek naar een waardige opvolger voor de 'berenjacht'.
En kijk, Marloes bracht me de oplossing op een zilveren schoteltje. (waarvoor hartelijk dank, Marloes!)
De Gruffalo!
Ik kende het boek niet, maar reserveerde het wel prompt bij de bib.
Het werd een topper!
De kleuters luisterden ademloos toe.
Eén kleine rakker viel me speciaal op. Hij heeft het meestal nogal moeilijk om geïnteresseerd te blijven in een verhaal. Deze keer niet. Hij zat ademloos op het puntje van zijn stoel en dronk elk woord van het verhaal in. Tot het einde toe!
De kleuterjuf vertelde me achteraf dat hij helemaal in zijn 'monsterfase' zit. Alles over monsters boeit hem uitermate. Een schot in de roos voor hem, dus.

Winters breien

De wintermaanden lenen zich bij uitstek om te breien, vind ik.
Ik ben niet zo'n wintermens. 
Ik hou niet van  kou, regen en sneeuw.
Dan nestel ik me binnen, dicht bij de verwarming.
En sinds ik het breien terug heb ontdekt, is dat mijn winters tijdverdrijf geworden.
Breien kan je tijdens het tv-kijken of tijdens het kletsen.
Je moet er wel een beetje je 'koppeke' bijhouden, maar wij vrouwen kunnen toch 'multitasken', niet?

Ik ben altijd blij als ik een brei-bestelling krijg en liefst eentje met een beetje een uitdaging.
In de Kerstvakantie had dochter een leuk patroontje gevonden. Ze had zich lekkere zachte wol aangeschaft. Ik moest enkel nog aan de slag gaan.

Dit weekend was het werkstuk af.
En dochter is tevreden...