Ik wens jullie...

Aan alle lezers van deze blog wens ik :

een gezellige en warme oudejaarsavond 

en een jaar 2018

waarin je

enkele van je dromen realiseert,

tijd vindt om nieuwe dromen te bedenken, 

kan genieten van warme vriendschappen

en het geluk vindt in vele kleine dingen!

Lente in de winter

Dat ik niet van deze donkere dagen hou, heb ik hier al genoeg geschreven.
Dan maak je het zelf toch een beetje lichter, hoor ik je denken.
Kerstlichtjes en kaarsjes in huis en zo.

Ja, dat helpt wel...
... maar weet je wat ook helpt?
en wat ik vandaag heel leutig vind?

Het is een paarse vloeistof.
Ik kocht het flesje ooit in de solden bij Yves Rocher.
Een klein folieke, het kostte  bijna niets.
Het stond al een tijdje onaangeroerd in mijn kast.
Maar nu gebruik ik het elke morgen.

Uit de douchekraan stroomt heet water.
Ik word langzaam wakker.
De warmte stroomt door mijn spieren.
Alsof ik nog onder mijn warme dekbed lig
Stoom vult de badkamer.
Ik open mijn paarse flesje.
De geur vult de ruimte...

En plots is het lente!
De seringenboom staat volop in bloei.
De zoete geur vult de lucht.
Ik ben 19.
Straks vertrek ik naar mijn studentenkot.
De examens naderen.
Geen leuke periode.
Maar op de tafel ligt een pak voor me klaar.
Een enorme bos seringen.
Die zullen mijn kot opfleuren.
Zo'n lief gebaar.
Dank je wel, papa!

Ik stap uit de douche.
Mijn huid ruikt vaag naar seringen.
Buiten is het nog donker.
Maar ik kan er terug tegen aan!

Traditie

Wij hebben een traditie in ons gezin.
Het weekend na Sinterklaas mag de kerstboom naar binnen
en mag er kerstversiering in huis.
Niet eerder!

Kerstversiering is bij ons altijd een mix van nieuw en oud.
CeT en dochter zijn absolute kerstversiering-fanaten.
Elk jaar wordt een echte, levende boom gekocht.
Ik mag me daar niet in moeien.
Dochter koopt ook elk jaar wel iets nieuws om de boom te versieren.
En ik? Ik zorg ervoor dat er ook altijd een 'oude' toets bij zit.
Kijk maar even mee...

Ik sta erop dat mijn geërfde 'oude' kerststal-beeldjes uit de doos gehaald worden.
Dit jaar kochten we in de Provence een 'nieuwe' kerststal.
Mijn beeldjes lijken er wel speciaal voor gemaakt.

In de cadeaumand ligt een oude geborduurde Kerst-tafelloper van mijn mama.
Er zaten enkele onuitwisbare vlekken in. Ze gebruikte hem niet meer.
Ze schonk hem aan mij en ik was er heel blij mee.
Als ik hem een beetje slim vouw, zie je de vlekken niet.

De boom is het rijk van dochter.
Maar als hij helemaal versierd is, hang ik er
stiekem op een niet té zichtbaar plekje
mijn twee 'kerstballen' in.
Nee, het zijn eigenlijk geen ballen.
Het zijn twee figuurtjes uit mijn kinderjaren.
De kerstman en zijn huisje.
Toen was er altijd strijd wie van ons de kerstman in de boom mocht hangen.
Nu hang ik ze er elk jaar zelf in!

Dochter zorgt ervoor dat er ook elk jaar enkele vlimbouters in de boom hangen.

En natuurlijk mag een kerststukje niet ontbreken.
Mijn graslelie op het terras had manhaftig de eerste vorst weerstaan.
Als beloning mogen haar kindjes mijn kerststukje opvrolijken.

Meng jij ook oud en nieuw in jouw kerstversiering?

Zout of paprika?

Ik ben 10 jaar. De school is uit.
Samen met een paar klasgenootjes stap ik naar de muziekacademie.
We volgen het derde jaar notenleer.
De les begint om kwart over 5. Het is nu pas 5 na 4.
Toch treuzelen we niet onderweg.
We zijn gehoorzame kinderen.
In de academie is een studeerplek voorzien.
Eigenlijk is dit de garderobe van de grote zaal.
Overdag zijn er geen voorstellingen in de zaal.
Dan wordt de garderobe een studieplek met banken en stoeltjes.
Daar kunnen we onze huistaken maken.
Monsieur Jean, de conciërge, ziet hier streng op toe.
Het is vrijdagavond. We hebben helemaal geen huiswerk.
Toch mogen we niet door de gangen dwalen. 
We moeten netjes in de studiezaal blijven.
Ons in stilte bezig houden.
Als we het te bont maken, komt monsieur Jean naar ons toe.
Hij roept dan heel boos "SILENCE!"
Op vrijdag mogen we een boek kiezen uit de klasbibliotheek!
Ik ben verzot op leuke verhalen.
Ik kijk uit naar een uurtje lezen in de academie.

We mogen ons vieruurtje eten in de studiezaal.
Meestal bestaat dit uit een droge 'soldatenkoek'.
Maar op vrijdag geeft moeke me soms iets anders mee.
Sinds kort vestigden een paar grootwarenhuizen zich in ons provinciestadje.
Ze introduceerden een nieuw soort snoep: kleine zakjes chips.
Twee smaken zijn voorhanden: zout of paprika.

In de studiezaal open ik mijn schooltas.
Eerst haal ik mijn leesboek uit.
Uit het voorzakje van mijn tas haal ik mijn zakje chips.
Paprika vandaag.
Zout is mijn favoriete smaak, maar paprika lust ik ook.
Ik  hou wel van dat prikkerige gevoel op mijn tong.
Ik stop het eerste chipje in mijn mond.
Oh wat een zaligheid!
Daar kijk ik al de hele dag naar uit.
Een leuk boek ... met een knapperig zakje chips ...

Ik ben nog steeds verslaafd aan chips.
Door de jaren heen heb ik duizenden zakjes met uiteenlopende smaken opgesnoept.
Maar nooit meer hadden chips die intense en zalige smaak
van toen in de garderobe-studiezaal van de muziekacademie.

Herinner jij je nog de snoep uit je kindertijd?

Spectaculair?

Wat ik deze week leutig vond?
Ik las een boek.
Een intrigerend,
poëtisch,
filosofisch,
mooi,
verfrissend,
rauw,
ontroerend,
hartverscheurend,
verwarrend
boek.
Even twijfelde ik.
Vind ik dit een goed boek?
Ja hoor, ik las het bijna in één ruk uit.
En het bleef nog een tijd door mijn hoofd spoken.
Ik vind het knap werk
van deze kersverse schrijfster.

Het wordt spectaculair. Beloofd.
De debuutroman van Zita Theunynck.

Het draait om 23 brieven. (en hun schrijver en zijn bestemmelinge)
Het is een liefdesverhaal. (of net niet?)
Het speelt zich af in Antwerpen. (voor het grootste deel toch)
Verder verklap ik niets. (dat zou de pret bederven)
Wordt het spectaculair? (aan jou om het zelf te ontdekken)
Het is een aanrader.

Een fijn weekend aan alle lezers van deze blog!

Punt of puntkomma?

Ik probeer positief door het leven te gaan.
Echt waar.
Maar soms kan ik me ook ergeren in dingen.
Neem nu het klavier van een PC.
Of je nu een laptop of een desktop gebruikt,
het klavier blijft hetzelfde.
Gelukkig.
Zo hoeven we ons niet elke keer aan te passen.

Maar wat ik me afvraag...
waarom oh waarom staat het puntkomma onderaan en het punt bovenaan.
Want, zeg nu zelf:
welke van de twee gebruik jij het meeste?
Schrijf jij veel teksten met puntkomma's?
Ik alvast niet.
Ik eindig wel braaf elke zin met een punt.
Zo heb ik het geleerd en zo hoort het.

Maar wat overkomt me heel vaak?
Als ik volop inspiratie heb
en snel aan het typen ben,
dan staat mijn tekst vol '; 'in plaats van '.'.
In mijn haast druk ik blijkbaar de shift-toets niet hard genoeg in.
Geen ramp natuurlijk.
Ik verbeter achteraf alles netjes.

Zou het nu niet veel aangenamer zijn
als het punt onderaan op de toets zou staan?
Dan hoefde ik helemaal de shift knop niet te gebruiken.
Dan schrapte ik doodleuk alle punt komma's uit mijn teksten.
Ik gebruik ze nu toch ook al amper!

Ben ik de enige met dit kleine ergernisje?
Of hebben jullie dat ook?

Voorleesweek

Deze week is in Vlaanderen officieel 'de voorleesweek'.
Overal in het land wordt voorgelezen.
Bekende mensen gaan voorlezen op school.

Ik ben niet bekend, maar ik ging wel voorlezen.
Natuurlijk ben ik dit schooljaar weer gestart met voorlezen aan kleuters.
Het derde schooljaar op rij.
En nog steeds bij dezelfde kleuterjuf.

Naast een leesboek en 'Boekemieke',
neem ik dit jaar ook twee andere 'tools' mee naar de klas.
Mijn zonen lachen me uit.
Ze beweren dat ik binnen enkele jaren met een hele reiskoffer naar school vertrek.
Maar voor mij werken deze 'tools' heel goed.

Ik heb een muziekdoosje.
Het deuntje van Peter en de wolf.
Ik maakte hierover een afspraak met de kleuters.
Als ze het muziekje horen wordt het muisstil.
Want dan begint het verhaal.
Het werkt schitterend.
Ik vertel waarover mijn verhaal zal gaan.
We babbelen dan wat samen over het thema in het verhaal.
En dan... haal ik mijn muziekdoosje boven.
Meteen heb ik ieders aandacht.

Mijn andere tool?
Een kartonnen 'dikke duim'.
Ik moet twee trappen op en af.
Elke keer met een groepje opgewonden kleuters.
Ze zijn blij.
Ze zijn nieuwsgierig naar het verhaaltje.
Ze zijn onstuimig.
Zo zijn vierjarigen.
En ik...
... ik hou mijn hart vast.
Stel dat ze elkaar van de trap duwen...
Stel dat er eentje naar beneden tuimelt...
Ik voel me verantwoordelijk.
Daarom moeten ze van mij rustig zijn op de trap.
Ze moeten netjes en rustig achter elkaar lopen.
Niet duwen, niet springen.
Een hele opgave voor die vierjarige lijfjes.
Als ze flink zijn steek ik  'mijn dikke duim' op.
Dan glunderen ze.
Mijn dikke duim vinden ze heerlijk.
Ze zijn nu altijd super flink op de trap.

En ik?
Ik vind voorlezen nog altijd heel leutig.
Ik geniet van de vrolijke en ondeugende snoetjes.
Ik vind het een uitdaging om elke kleuter in het verhaal te trekken.
Ook de kleuters die liever ravotten.
Ook de kleuters die geen Nederlands begrijpen.
Want...
- om het even te zeggen met de woorden uit het liedje dat ze elke keer voor mij zingen-
"Boekjes lezen is zo fijn!!!"

Prettig weekend aan alle lezers van deze blog!

Writer's block?

En toen was de inspiratie plots weg.
Ik zocht naar een onderwerp.
Iets wat ik nog bij niemand anders had gelezen.
Het moest totaal vernieuwend en adembenemend zijn.
Ik vond het niet.

Stiekem was ik een beetje jaloers op de blogsters die zomaar,
uit de losse pols,
elke dag een nieuwe blog schrijven.
Ik had er even geen zin meer in.
Ook niet in het lezen van andere blogs.
Het was weg, zomaar...

Ik troostte mezelf.
Ik had het immers toch zo druk.
Dat zou de oorzaak wel zijn.
Zovele belangrijke dingen eisten mijn aandacht op:
het kleine werkgroepje in voorbereiding van een toeristische uitstap voor 30 personen,
de najaarsoptredens met het koor,
een nieuwe groep kleuters,
het nieuwe schouwburgseizoen,
die enkele dagen naar zee,
de (groot)ouderlijke graven in mijn geboortestreek,
een lang uitgesteld kraambezoekje aan het andere uiteinde van het land,
een verjaardagsfuif,
het cadeautje voor de jarige met eindeloos veel scan- en printwerk,
....

Drogredenen?
En toch, miste ik het blogland:
het schrijven, het lezen, de reacties ...
Ik miste jullie!
Enkele van mijn trouwe lezers vroegen me waar mijn blogjes bleven.

Dus ... begin ik terug met volle goesting.
De inspiratie? Die komt wel!
Ik hoef immers écht geen wereldschokkende dingen te schrijven.
Een gewone huisje - boompje - beestje - blog.
Meer moet dat niet zijn, toch?

Magneetbloem

Een voorwerp met een verhaal.
Een recent verhaal dit keer.
Moederdag 2017.
Mijn kinderen weten dat ik geen grote cadeaus wil.
Iets kleins, waarmee ze tonen dat ze aan me hebben gedacht.
Meer moet dat niet zijn.

Oudste zoon zocht grondig naar iets origineels.
En dat vond hij ook.
Een magnetisch bloempotje.
In mijn lievelingskleur.
Het kon aan de diepvriesdeur.
Tussen de magneten die de kinderen van hun reizen voor me meenemen.
Hij kocht er een schattig bloempje bij.

Ik was superblij.
Ik vertroetelde het bloempje.
Als ik in de keuken werkte,
zag ik het bloempje
en dacht ik aan oudste zoon.

Een zomerse zondag.
Hotel mama was volzet.
Barbecue met de hele bende.
Volle schalen en potten moesten naar buiten.
Iedereen hielp.
Het was druk in de keuken.

Ik stond aan  het aanrecht.
Toen gebeurde het.
Het geluid van brekend vaatwerk.
Daarna doodse stilte.
Had iemand een volle schaal laten vallen?

Ik draaide me om.
De hele bende keek beteuterd...
... naar ...
mijn mooie originele bloempotje
in stukken op de grond.

Het was een ongelukje.
Niemand trof schuld.
Maar ik was wel verdrietig.

Kwam ik in een tuincentrum,
dan zocht ik stiekem
naar net zo'n bloempotje.
Tevergeefs.

Tot vorige zondag.
Oudste zoon kwam eten in hotel mama.
Hij had een cadeautje voor me mee.
Net hetzelfde bloempotje!
"Het was het laatste, hoor!" waarschuwde hij me.
"Wees er zuinig op".
Hij kocht zelfs een nieuw bloempje.

Het hangt niet meer op mijn diepvriesdeur.
Ik gaf het een plaatsje op mijn eigen plekje.
Nu zie ik het nog vaker.
(tja, ik zit eigenlijk wel meer op mijn PC-plekje
dan in de keuken)
En elke keer denk ik aan oudste zoon.

Eenzame sokken

In hotel mama gaan elke week vele sokken door mijn handen.
Ook de zonen die niet meer in huis wonen,
kunnen nog bij mij terecht met hun vuile was.
(een wasmachine kost geld en neemt veel plaats in
en in een wasserette ben je veel tijd kwijt)
Ik vind wassen en strijken wel fijne klussen.
Tot grote vreugde van de zonen.

Maar... de sokken...
Sokken wassen vind ik niet erg.
Sokken uitzoeken vind ik een stomme klus.
Ik hou er niet van, écht niet!
Mijn mannen dragen vaak zwarte sokken.
Bij het uitzoeken heb ik een hele tafel vol zwarte sokken.
Raak daar maar eens wijs uit.

Ik  nam nochtans mijn voorzorgen.
Ik ben een strikt georganiseerde wasvrouw.
Ik naai merktekens in de sokken.
Vier mannen in huis.
Vier kleuren.
Elk zijn eigen kleur.
Het maakt de klus iets makkelijker.

En toch...
elke week heb ik weer eenzame sokken.
Ik heb een hele zak vol eenzame sokken.
Af en toe vind ik een partner voor een sok.
Maar even vaak ook helemaal niet.
Waar die sokken gebleven zijn?
Ik zou het niet weten...
Ergens onder een bed?
Bij hun vriendin?
In de ingewanden van mijn wasmachine?
Wie weet...

23° C

23° voorspelt het weerbericht voor vandaag!
Dat is gewoon super leutig!
Eind september en nog zo'n mooi weer.
Daar wil ik vandaag extra van genieten.
Ik heb wel op de middag een vergadering.
Maar die is slechts op een dikke kilometer van thuis.
Daar kan ik toch gewoon te voet door de velden heen.

En woensdag was het ook al zo'n mooie dag.
Ik had een vrije dag.
Ik reed voorbij mijn favoriete tuincentrum.
Daar maakten ze reclame voor herfstbloeiers.
Ik kon niet weerstaan.
Ik ben bescheiden gebleven.
Ik kocht maar enkele plantjes.
Asters.
Daar  geniet ik vandaag van!

Een leutige vrijdag 
en een fijn weekend aan alle lezers!!!

Terug op post

We zijn terug in het land.
Een hoofd vol indrukken.
Een hart vol fijne herinneringen.

Onze vakantie was top!
Er reisden een paar van onze volwassen kinderen mee.
Die hadden  vrienden uitgenodigd.
Een gezellige, vrolijke bende!

Een heerlijke gîte,
midden in de wijngaarden,
met schatten van eigenaars.

Elke morgen openden we de rolluiken
en zagen
een stralende, diepblauwe hemel.
Echt elke morgen! (of toch bijna)
Dan kan je alleen maar vrolijk zijn.

Viel er dan niets tegen?
Jawel.
De autorit is lang.
Heel erg lang.
Ik hou niet van lange autoritten.
De 'autoroute du soleil' is druk.
Heel erg druk.
Zelfs in september.
Ik hou niet van accordeonfiles.

Maar mijn batterijen zijn terug opgeladen.
We kunnen er weer een tijdje tegenaan.
Deze week is het zelfs hier nog mooi weer!

En nu wachten jullie blogs op me.
Ik heb zoveel leuke verhalen in te halen.
Ik ben benieuwd wat ik zoal zal lezen.
Ik kan bijna niet wachten...

RUST

Het is eventjes stil op mijn blog.
CeT en ik zijn neergestreken in de Provence.
We huren een leuke gite tussen de wijngaarden en genieten van de warmte, de rust, de natuur en de cultuur.
Binnen een paar weken hoop ik terug te keren met volop inspiratie voor deze blog.
Tot binnenkort!

Mijn eigen plekje

De dag is nog niet ten einde.
Ik kan jullie nog net vertellen wat mijn vrijdag vandaag leutig maakt.

In april ging ik met CeT naar een meubelwinkel.
We zochten nieuwe zitmeubelen voor ons salon.
Onze zetels waren écht aan vervanging toe.
Begin deze maand werd alles geleverd.

Die dag stond ik vroeg op en begon met meubels te zeulen.
Ik had een stiekem ideetje.
Van tevoren had ik alles uitgemeten.
Tussen de piano en de muur,
net voor het kleine venster,
met zicht op mijn geliefde tuin.
Mijn eigen computerplekje.

Ik zonder me niet graag af.
Ik hou van de animatie in mijn hotel mama
als er wat jong volk rond mij zit.

En zeg nu zelf
zo'n eigen plekje
aan de rand van het salon:
dat is toch ideaal!

Ik heb het aangekleed met enkele dierbare cadeautjes
en nog wat prulletjes die ik zelf kocht.
Een heel klein beetje rommel mag.
Dat vind ik gezellig.
Helemaal vlimbouter!
Is dat niet gewoon super leutig?

Een fijn weekend aan alle lezers!

Les sapins

De jaren 70 van vorige eeuw. Mijn eerste kennismaking met Normandië. Ik vergezelde mijn ouders. Ze zouden een roadtrip doen, de hele streek verkennen, elke dag een ander hotel.  Het laatste hotel in de reeks was het meest memorabele.

Bron: www.delcampe.net

We komen aan rond 17 uur. Een mooie oprijlaan, een pittoresk hotel boven op de klif. We willen voor het avondeten nog even naar het strand. De eigenares verzekert ons dat we dit perfect te voet kunnen. Er is een klein wegje: door het privébos van de buren, door een valleitje en dan via een trap. We kunnen binnen het kwartier op het strand staan. 
Het is een idyllische wandeling. We zijn enthousiast. Na het avondeten keren we zeker terug.  

Enkele uren later staan we terug op het strand. We genieten van de ondergaande zon en vergeten de tijd. In het schemerdonker wandelen we terug. Eerst de trap, dan het valleitje en ter hoogte van het privébos valt de nacht bijna. In de verte blaft een hond. Mama heeft een hondenfobie. “En wat als de buren ’s nachts hun honden los laten om het privébos te bewaken?”  Ze weigert nog door het bos te stappen.  Papa is een uitstekend kaartlezer, maar de stafkaart ligt in de hotelkamer. 
We stappen langs de weg verder … tot … die afbuigt in een richting die zeker niet naar het hotel voert. Nu houdt papa voet bij stuk. We keren terug op onze stappen en gaan toch via het wegje door het privébos. In het maanlicht dan maar. Hij geeft niet toe aan die onzin over honden.  Mama en ik gaan schoorvoetend mee. Onze oren staan gespitst. Horen we daar het gesnuif van een enorme waakhond? Worden we beslopen door een bende bloeddorstige wolfachtige wezens? We stappen snel door en bereiken veilig het hotel.
Maar… het hotel blinkt eenzaam in het maanlicht. Geen lichtje meer te bemerken. De  inkom deur is op slot, niemand meer aan de balie… Mama stopte bij het vertrek de kamersleutels in haar handtas. Die passen niet op de buitendeur. Tja, aanbellen dan maar.
Er gebeurt niets … enkel stilte en donkere nacht…
We bellen nog eens… Plots gaat boven onze hoofden een raam open. Een hoofd, omlijst door krulspelden piept naar buiten. We leggen het probleem uit. Enkele minuten later komt de eigenares in kamerjas en mét krulspelden naar beneden. Ze is niet blij! Als we het hotel verlaten moeten we ALTIJD de sleutels afgeven, ook al keren we nog terug! Zoniet kan ze geen hulp sturen als er iets met ons gebeurt op het strand. Schuldbewust zoeken we onze kamers op…

Ik kwam al vaak met mijn gezin in dezelfde buurt. Ik speurde de streek af naar het hotel van toen. Zonder succes. Aan papa kan ik het niet meer vragen. Hij zou het adres nog wel hebben geweten.
Deze zomer reserveerde ik in dezelfde buurt. Ik wou nog eens op zoek naar het hotel van toen. Misschien zou ik het nog wel herkennen… Ik had weinig aanknopingspunten. Tenzij… de dia’s uit het ouderlijke huis. Bij de opruim had een broer ze meegenomen. Hij haalde er alle dia’s van mensen uit. De rest zou weggegooid worden. De dia's kwamen eerst nog naar mij: een grote berg in mijn garage. Ik wil alle dia’s nog eens één keertje bekijken vooraleer ze onherroepelijk weggaan. Ik zocht in de berg naar de dia’s uit de jaren 70. De reis naar Normandië. En ja hoor, ik vond een dia van het bewuste hotel. Papa had zelfs heel secuur de naam genoteerd: “hotel des sapins”.
De rest was kinderspel. Na een halfuurtje zoeken op Google lokaliseerde ik het hotel.
Het gebouw bestaat nog. Het is geen hotel meer. De eigenaars hebben alles afgesloten voor nieuwsgierige blikken. Maar toch loerde ik door het struikgewas. Even vertoefde ik in de sfeer van toen.

Hôtel de charme

Een lang weekend door onze nationale feestdag.
We trokken naar  Frankrijk.
Een romantisch weekendje Normandië.
Een paar jaar geleden ontdekten we er een leuk valleitje.
Volop bossen om in te wandelen.
Langs een paadje tussen de kliffen kan je naar het strand.
Rustig, weg van alle drukke badplaatsen.
De hemel op aarde dus.

Toen huurden we er een leuke gîte.
Maar nu is het hoogseizoen.
Dan kan je geen gîte huren voor een paar dagen.
Wacht eens even...
Was daar in het valleitje ook geen hotel?
Ja, maar...
een oud familiehotel...
twee sterren...
omschreven als 'hotel de charme'...
veel zou dat niet zijn...

Ik boekte toch voor 3 nachten.
Ik moest verplicht half pension nemen.
Veel verwachtingen hadden we niet.
Maar we hadden ons voorgenomen
positief naar het hotelletje te kijken.
En dat deden we.

De ontvangst was correct maar heel koel.
Geen vriendelijk welkom, geen vraag of we een goede reis hadden gehad.
We kregen een sleutel in de handen, er werd ons meegedeeld dat we op de eerste verdieping zouden logeren en dat het avondeten tussen 19 en 20.30 uur geserveerd werd.
Punt uit!
Een lift was er niet.
Maar ach,
We hadden voor drie nachten geen zware valiezen mee,
één trap konden we nu wel te voet nemen,
we moesten niet echt vriendjes worden met de hoteliers
én de kamer had uitzicht op zee!

De kamer was typisch Frans.
Jaren geleden werd een badkamer in de kamer plots noodzakelijk.
Wat deden de meeste Franse hoteliers?
Ze maakten in elke kamer een hokje en propten daar een mini-badkamertje in.
Zo ook in dit hotel.
Maar ach,
daardoor had ik een gezellig en romantisch leeshoekje met zicht op zee.
CeT kon er zitten genieten van de mooie lichtinval op het water.

Het hotel was oud.
Heel oud!
Geen betonnen vloeren, maar nog een gezellig krakende houten vloer.
Bovendien kon je de gesprekken in de kamers naast en boven je volgen.
Maar ach, 
ze hadden heel hard hun best gedaan om de kamers een frisse toets te geven.
En die was echt wel ok.

Het bed was een beetje doorgelegen.
We kregen er rugpijn van.
Maar ach, 
overdag konden we lange wandelingen maken.
Daar werden onze stramme spieren terug soepel van.

Het eten was geen 'haute cuisine'.
Ik kreeg er diepvriesvis voorgeschoteld.
Diepvriesvis op 12 km. van een vissershaven?
Maar ach,
hij was wel lekker klaargemaakt,
we aten er drie avonden regionale Franse keuken
en dronken Normandische cider en lekkere wijn.

Ook het afrekenen gebeurde heel koeltjes.
Geen vraag of we een fijn verblijf hadden gehad,
geen goede reis.
Maar ach,
we hadden een heel fijn lang weekend.
We genoten van de wandelingen,
de mooie uitzichten
en het prachtige weer.
Het begon pas te regenen
op onze vertrekdag.
We picknickten met knappend verse baguette.
CeT zwom zelfs in de zee.
We kwamen helemaal ontspannen terug thuis.
En dat is toch het doel van een weekendje weg,
is het niet?

De confronterende foto

Dit jaar is het 40 jaar geleden.
40 jaar al!
We zwaaiden onze leraren en onze school uit.
Wat voelden we ons volwassen.
We zouden uitzwermen.
De meesten onder ons gingen verder studeren in een andere stad.
Enkelen zochten al werk.
De wereld lag voor ons open!
We hadden duizenden plannen!

Enkele maanden geleden kreeg ik een Doodle.
Er werd een datum gezocht voor een reünie.
Ik vulde braaf de Doodle in.
Toch wel met gemengde gevoelens.
Zouden we nog iets gemeen hebben?

Ik hield door de jaren heen contact met één klasgenootje van toen.
Mijn 'beste vriendin'.
Zij bleef in de geboortestad wonen.
Ik verhuisde naar een andere streek.
Toch deelden we nog steeds lief en leed.
Maar de anderen?
Geen idee wat er van hen geworden was.

Zou ik gaan?
Ik kon achteraf bij de vriendin blijven slapen.
Dan maakte ik er meteen een heel weekend van.
Het lot besliste er anders over.
Er werd een datum geprikt.
Hij paste niet voor mij.
De 'beste vriendin' ging wel en zou me achteraf alles vertellen.
Binnenkort komt ze een dagje langs.

Maar gisteren kreeg ik 'de foto'.
24 oud-leerlingen waren aanwezig.
Nieuwsgierig klikte ik het bestand open.
Ik zag ...
... een groep 'middelbare dames'.

Best wel confronterend.
Ik had niet echt de 18-jarige snoetjes verwacht.
Maar wat was iedereen oud geworden.
Oei, dat betekent...
dat ook ik oud ben geworden...
Zonder het ooit te beseffen.
Ik zag mezelf helemaal nog niet als middelbare dame.
Ik maakte er soms wel grapjes over.
Maar nu ik die klasgenootjes zie.........

Ik had niet echt verwacht dat ik nog iemand zou herkennen.
Dat kan ook niet door mijn prosopagnosia.
De foto van een Wenen-reis uit die tijd hielp ook niet echt.
En toch,
naast mijn vriendin herkende ik nog drie klasgenootjes.
Nee, laat ik eerlijk zijn, 'herkennen' was het niet.
Ik 'googelde' hun namen gewoon .
Ik vergeleek de gevonden foto's.

Maar confronterend blijft het wel.
Heel even voel ik me volop een 'middelbare dame'...


PS: omwille van de privacywetgeving deel ik 'de foto' hier niet op mijn blog.

De middagen

Op een vrije zomermiddag trek ik zo vaak mogelijk naar de naburige stad.
Sinds enkele jaren hebben ze daar
'de zomer van Sint Pieter'.
Tijdens de week in juli en augustus
kan je er elke middag gedurende 45 minuten
naar een kamermuziek concertje luisteren.

De middagen zijn bedoeld voor werkende mensen
die even komen verpozen tijdens hun middagpauze.
Ze worden vooral bijgewoond door ouderen
die van klassieke muziek willen genieten.
Als CeT tijd heeft
spreken we af aan de schouwburg.
Dan gaan we samen naar zo'n middagconcertje
en eten we achteraf snel ergens en hapje.
Daarna kan hij terug aan het werk
en ik aan de huishoudelijke taken.

Het is een fijn intermezzo
in een drukke zomerse werkweek.
We genieten ervan!

Ze zijn er terug!

De hele maand juni zag ik er geen.
Of toch bijna geen.
Ik maakte me zorgen.
We gebruiken geen gif in onze tuin.
Maar misschien hebben we niet de juiste planten?
Nochtans ... de vorige jaren waren ze er wel...

En toen las ik de nieuwsbrief van 'Natuurpunt'.
'Klassiek wordt juni beschouwd als een minder interessante maand voor dagvlinders. De vliegtijd van de lentesoorten zit er op en op de echte zomersoorten is het nog even wachten. Volstrekt normaal dus dat je even wat minder vlinders zag in je tuin. Zet je schrap voor de zomervlinders die eraan komen!'

Op deze leutige vrijdag zag ik er al eentje.
Vanaf nu weer volop vlimbouters in onze tuin.
Je raadde het natuurlijk al: 'vlimbouter' is een dialectwoord voor 'vlinder'.
Ik vind het lieflijker klinken
en ook een beetje mysterieuzer.
Het doet denken aan de sprookjeswereld van kabouters en elfjes.

Vele talen hebben een leuk woord voor het diertje, vind ik.
Wat dacht je van papillon, farfalla, mariposa, schmetterling.

Ik kijk er in elk geval naar uit om mijn lievelingsdiertjes weer volop te zien fladderen.
Jij ook?

Ik wens jullie een fijn weekend met veel zon en veel vlimbouters!

Door het bos

Er zijn werken op de weg naar mijn weekboodschappen.
Jammer, nu moet ik omrijden.
Hoewel, met de wagen voel je daar niet zo veel van.
En ik maak er iets fijns van.

Ik kies voor de weg door het bos.
Ik hou van die weg.
Je rijdt er tussen de bomen.
Het is een rustige weg, er is niet veel verkeer.

Dus kan ik doen wat ik op die weg graag doe.
Ik ga dan heel traag rijden.
Echt heel erg traag.
Ik zet alle raampjes open.
Dan hoor ik de vogeltjes fluiten en snuif ik de heerlijke bosgeur op.

Nee hoor, mijn weekboodschappen kan ik niet op de fiets doen.
In het weekend is het altijd heel druk in hotel mama.
Dan heb ik veel boodschappen nodig.
Heel veel boodschappen.
Dat kan echt niet op de fiets.
(bovendien is die bosweg écht niet vlak, ik moet enkele pittige heuvels op)
Maar door het bos rijden is leutig.
(en er stond zowaar nog een aardbeiverkoper op mijn weg)
Een goed begin van mijn weekend.

Fijn weekend aan alle bloglezers!

Ruimtelijk inzicht

Ik heb het niet. Echt niet!
Dat is jammer, want het speelt me vaak parten.
Deze week bijvoorbeeld.

Woensdagochtend, midden in een hittegolf.
Ik ben heel vroeg opgestaan.
Om 6 uur 's ochtends kan ik ons huis nog koel krijgen.
Hét perfecte ogenblik om enkele manden strijk weg te werken.
Tegen 9 uur zijn de meeste huishoudelijke taken gebeurd.
Tijd voor de weekboodschappen.
Die wil ik vandaag eens in een andere winkel doen.
Naast die winkel is er immers een Brico.
Daar wil ik absoluut naar toe.
Het onkruid schiet weer welig op tussen mijn terrasstenen.
Ik las een artikel over de efficiëntie van onkruid wegbranden.
Af en toe doe ik mezelf een cadeautje.
Vandaag wordt het een elektrische onkruidbrander.

Ik vind de ultieme onkruidbrander én er is nog 15 % afslag op.
Jochei!
Onkruid, here I come!

En dan ... zie ik hem....
... dé perfecte tuintafel ...
... helemaal bijpassend bij de 4 stoelen
die ik eens in een opwelling (want een koopje) kocht.
Ze hebben hem zowaar in de grootste afmeting: 110cm diameter.
Daar kan je gemakkelijk met 4 personen aan eten.
Net gepast voor de dagen waarop hotel mama niet volzet is.

Een vriendelijke jongeman zoekt de tafel voor me op in het magazijn.
Hij deponeert een groot pak  bij de kassa terwijl ik een winkelkarretje haal.
Dolgelukkig rijd ik met mijn vondst naar mijn auto.
Ik wil de verpakking in mijn koffer tillen.
En dan pas besef ik dat dit helemaal niet zal  lukken.
Hoe ik het pak ook draai of keer,
ik kom dik 5 cm. te kort...

De zon brandt ongenadig op deze parking.
Het pak is loodzwaar.
Een 'stalen' tuintafel.
Waar zat mijn verstand toen ik dit kocht?
Had ik dan gedacht dat dit een lichtgewicht zou zijn?
Het zweet breekt me uit.
En in de wijde omtrek geen enkele jonge held te zien
die een middelbaar vrouwtje ter hulp wil schieten.
Dit probleem zal ik zelf moeten klaren...

Ondanks de hitte  tracht ik probleemoplossend te denken.
Hoe krijg ik dat ding thuis?
Als ik nu eens...
Maar natuurlijk! Dat is dé oplossing!
Die tafel is ROND, maar zit in een VIERKANTE verpakking!
Met mijn autosleutel breek ik de verpakking open.
Ik til het zware pak weer omhoog
en laat voorzichtig de ronde tafel in de kofferopening glijden.
GELUKT!!!
Een uurtje later kom ik mét weekboodschappen én een leuke tuintafel thuis.

En nu geniet ik van mijn leutige nieuwe tuintafel
en kijk uit naar een minder heet
maar toch zonnig weekend.

Fijn weekend aan iedereen!