Sokken breien

Sokken breien, ik had het nooit gedaan.
En toch heb ik vorige week een halve sok gebreid.

Daarmee had ik een sokkenpaar dat ik als cadeautje onder de kerstboom kon leggen.

Hoe dat zo kwam?

Tja, eigenlijk is het weer een verhaal…

Eén van mijn 2 jongste zonen leeft (letterlijk) op grote voet. Op heel grote voet
Hij heeft maat 47,5.
Hier in Vlaanderen is dat geen echt courante maat.
De meeste schoenwinkels gaan maar tot maat 45.
Schoenen kopen is dus meestal een heel delicate zaak.
Maar ik zou het over sokken hebben...

Ook voor sokken is die grote maat een handicap.
Ik weet maar enkele winkels waar ik die maat kan kopen.
Maar, jarenlang hadden we een andere oplossing. 

Oma breide graag. Ze breide pulls en sokken voor alle kleinkinderen.
Mijn zoon was extra blij met de sokken op maat. Voor hem breide oma dus extra paren.
Ik kocht de wol. Oma breide.

En toen werd oma ziek. Ze wou nog wel graag breien, maar ze werd zwakker en zwakker…

Toen ze stierf lag er één en een halve sok in haar breimand. Grote sokken. Speciaal voor de zoon.
De sokken verhuisden naar mijn breimand en … bleven daar liggen…

Ondertussen zijn we 2 jaar later.
Hoewel de oma-sokken heel erg sterk waren, komt er nu écht wel sleet op.
Zoon klaagt af en toe dat hij de oma sokken mist.
Ook zijn vriendinnetje houdt van de oma-sokken. Lekker warm tijdens het blokken.

De dagen voor Kerstmis had ik vrij. Ik zocht nog een klein cadeautje voor zoon.
Plots herinnerde ik me de half afgebreide sok.
Als ik nu eens…

Dapper ging ik aan het werk.
Oma had wel een schriftje met haar werkbeschrijvingen. Maar die waren heel erg summier en vereisten behoorlijke voorkennis.
Het www moest weer eens raad brengen…

Het is me zowaar gelukt om de sok (stiekem) af te breien!

En wat kreeg ik prompt van dochter onder de kerstboom?
Een boekje vol breibeschrijvingen voor sokken!
Binnenkort brei ik sokken voor alle inwoners van hotel mama.

PS: ik heb geen foto van het afgebreide paar. Vergeten een foto te nemen en zoon heeft ze al dadelijk meegenomen naar zijn kot

De kerststal

De kerstbeeldjes die dit jaar bij onze kerstboom staan, zijn beeldjes met een verhaal. Ik erfde namelijk de doos kerstspullen die op de zolder stonden bij mijn ouders.

Half december, ergens in de jaren 60 van vorige eeuw.

Het ruikt lekker in ons huis.
Een beetje naar dennenbos.
Vake heeft de kerstboom op zijn vaste plaatsje gezet.
Nu gaat het gebeuren!
Ik kijk er elk jaar naar uit.
De kartonnen doos met kerstspullen wordt van de zolder gehaald.
Het is een hele speciale doos. 
Een doos met een rood hart erop.
Als ze open gaat, komen er kleinere doosjes uit.
Eerst hangt vake de gekleurde lichtjes in de kerstboom.
Dan komt de lange slinger.
En dan ... is het onze beurt.
De doos met kerstballen gaat open. 
We krijgen elk een glinsterend bal in onze handjes.
Heel voorzichtig zijn we!
De ballen zijn breekbaar...
Tussen de ballen liggen ook 2 figuurtjes.
Een kerstmannetje en een huisje.
Die 2 hangen we niet te dicht naast elkaar, maar ook weer niet te ver van elkaar.
De kerstman moet toch het huisje zien waar hij heen wil gaan.
Hier en daar komt nog een toefje 'engelenhaar' en dan is onze boom af.

Nu het kerstalletje.
We hebben een mooi stalletje met een écht rieten dak.
Dat heeft grootva voor ons gemaakt.
Om beurten mogen we de breekbare beeldjes in het stalletje zetten.
De ezel, de os, Maria, Jozef, de herders, de schaapjes, ...
Kindje Jezus komt pas op Kerstavond in de stal.
En de koningen...
Die zetten we nog buiten de stal. Die zijn nog onderweg.
Met Caspar moeten we extra voorzichtig zijn.
Eén van de vorige jaren is hij uit de kinderhandjes ontsnapt.
Hij overleefde gelukkig zijn valpartij.
Hij houdt er wel enkele letsels aan over.
Zijn hoofd en arm zijn gekleefd. 

Alles staat op zijn plaats.
Nu wordt het bijna kerstvakantie...

Kerstmis

Aan alle lezers van deze blog 

wens ik een fijn kerstfeest!

Nacht van de schimmen

Lange autoritten vind ik niet zo fijn.
Als wij dus naar Zuid-Frankrijk rijden, trachten we altijd halverwege ergens te overnachten.
Enkele jaren geleden gaf een collega van CeT ons een leuke tip.
In Le Mans is er in juli en augustus een klank-en-lichtspel.
Nu ligt Le Mans zo ongeveer halverwege als we naar Zuid-West-Frankrijk rijden.
We reserveerden al een paar keer een hotelkamer dicht bij de oude stad en het is echt wel leuk.

La nuit des chimères.
Op 7 plaatsen in de oude stad kan je genieten van projecties met muziek: op de muren van de kathedraal, op de vestingsmuren, in de middeleeuwse straatjes, op pleintjes,...
Je kan eerst nog rustig naar een restaurantje.
Het spektakel begint pas als het donker wordt en is bovendien gratis.
Mijn favorietje?
'Le banquet' in la cour du conservatoire.
De koning, de koningin en enkele genodigden zitten samen aan een banket. In liederen vertellen ze verhalen van Tristan en Guinevere.

Moederliefde

Soms lees je een boek en sluit het thema naadloos aan bij de actualiteit.
Gisteren keek ik naar het laatavondjournaal. 
Eén van de items was een verkeersongeval waarbij een 10-jarig meisje op haar fiets van de weg was gemaaid door een betonmolen. Dodehoekongeval.
Het derde dodelijke jonge fietsende verkeersslachtoffer op enkele dagen tijd in Vlaanderen...

Het zal je als moeder maar overkomen. 
Je mag er niet aan denken om deze nachtmerrie te moeten beleven.
Je ziet je kind vertrekken met de fiets en ziet het nooit meer terugkeren.
Hoe moet je daarmee verder leven?

Het overkwam ook Anna Enquist. 
Haar dochter kwam om op de fiets in een dodehoekongeval.
Zij schreef er het boek 'contrapunt' over.
Een moeder, pianiste, studeert de Goldberchvariaties van Bach.
Ze probeert door de muziek haar verdriet om haar verongelukte dochter een plaats te geven.
Beetje bij beetje komen de herinneringen naar boven aan de mooie momenten met haar dochter...
Ik vond het een heel mooi, indringend en goed geschreven boek. 

Het doet me ook terugdenken aan de tijd toen mijn kinderen nog jong waren. 
Ze gingen naar school op 12 km.van huis. 
Als ze wat ouder werden konden ze dit in theorie wel met de fiets.
Ik heb het nooit toegelaten. Ik vond het onveilig.
De weg naar school leidde gedurende vele kilometers over een levensgevaarlijke steenweg zonder noemenswaardig fietspad. De auto's rijden er onverantwoord hard. Er vielen al enkele jonge dodelijke slachtoffers...
Ook naar de bibliotheek in het dorp mochten ze niet alleen. Dan moesten ze immers die gevaarlijke steenweg kruisen zonder verkeerslichten.
Misschien was ik wel overbeschermend ... en voor het milieu is het ook niet zo bevorderlijk om je kinderen altijd met de auto weg te brengen. 
Maar vermits het aanbod aan veilige fietspaden onbestaand is in onze buurt, vond ik het niet verantwoord om onze kinderen onbeschermd met hun fiets de verkeersjungle in te sturen...

Gratis boekentip

Ik ben in een snel tempo boeken aan het lezen op mijn tablet.
Hoe dat komt?
Door de bibliotheekcampagne 'verborgen parels'.

• Eerst mochten bibliotheekmedewerkers stemmen op een longlist van 85 boeken. Het ging over  boeken die - onterecht - niet de aandacht in de pers hadden gekregen die ze verdienen.
• Daar kwam een top 25 van boeken uit.
• In oktober mochten dan de bibgebruikers stemmen.
• En daar kwam toen de finale top 15 uit.

En nu komt het mooie:

15 boeken worden in een gratis app voor tablet aangeboden.

Jammer genoeg maar tot 20 januari...

Maar dus nog wel tijd genoeg om de boeken te downloaden en te lezen.

Ik ben al volop bezig.

Ha ja, een tablet kan je overal meenemen.
Mijn treinritjes naar en van het werk zijn nu dus vooral boeken-leesmomenten.

De krant wordt snel doorgescrolld ... en diagonaal gelezen.

En dan lees ik verder in mijn boekenapp.

Wat ik al voor moois las?

• Woesten. van Kris Van Steenberge 
• De buitenkant van Meneer Jules. van Diane Broeckhoven
• Contrapunt. van Anna Enquist
• Eén mens is genoeg. van Els Beerten

Nu ben ik bezig aan 'Over het Kanaal' van Annelies Beck.

Daarna nog 10 boeken te gaan.
Of nee: 9, want 'Wit is altijd schoon' van Leo Pleysier kende ik al.

Ook zin in die gratis app?
Je hoeft niet eens lid te zijn van een Vlaamse bibliotheek.

Hoe mooi is dat!

Je vindt hem hier. 

Een kussen met een staartje

Zoals ik hier al vertelde, ben ik verzot op voorwerpen met een verhaal. 
Natuurlijk heb ik er zo heel wat in huis.
Zoals dit kussen:

Dertien ben ik.
De lagere school is nog maar een herinnering.
Nu krijgen we het serieuze werk: wiskundige formules, Latijnse woordjes, Franse grammatica, …
Finaal gedaan met tekenles (gelukkig) en muziekles (jammer).
Maar ze hebben wel nog een uurtje ‘handwerk’ in onze volle lessenrooster gepropt.
Een leuk uurtje, waar we niet voor hoeven te studeren.
Enkel thuis wat breien of haken of borduren.

We krijgen een nieuwe opdracht: “een kussen met een staartje”.
De werkbeschrijving en het patroon gaan mee naar huis.
We moeten stof en borduurgaren kopen. 
De kleur mogen we zelf kiezen.
Ik kies voor een zachtgrijze stof (muiskleur) en geel borduurgaren.

In de klas tekenen we het patroon over.
We knippen de stukken stof. 
Het borduurpatroon wordt overgetekend.
En dan begint het lange geduldwerk: kettingsteek, steelsteek, platsteek,…

Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik wel een klein beetje hulp krijg van mijn moeke. 
Zelfs haar jongste zus helpt enthousiast mee als ze bij ons op bezoek komt.
De patroondelen worden gestikt, het kussen wordt opgevuld en…
…daar staat ze te pronken: mijn geborduurde muis!
Ik ben er zelfs echt een beetje trots op!

Enkele jaren later ga ik op kot.
Ik pak enkele dozen vol met onontbeerlijke persoonlijke spulletjes.
Muis komt met me mee!

Maar dan leer ik CeT kennen. 
We huwen en richten ons eigen nestje in.
Muis geraakt in de vergetelheid en blijft achter in mijn meisjeskamer in het ouderlijk huis...

We krijgen kinderen.
Als ze bij oma en opa op vakantie zijn, spelen ze af en toe met muis.
De kinderen groeien op en muis geraakt terug in de vergetelheid...

Tot we het ouderlijk huis moeten leegmaken.
Ik kan het niet over mijn hart krijg om de vrucht van zoveel ‘noeste arbeid’ in de container te gooien.
Muis komt mee naar hotel mama.
Ze krijgt een voorzichtige opknapbeurt en mag hier haar oude dagen slijten.

Zomer 2015: mijn ‘beste’ jeugdvriendin komt op bezoek. 
We zien elkaar maar een paar keer per jaar. 
Zij bleef op onze geboorteplek wonen. 
Ik week uit. 
Ze ziet muis zitten van zodra ze de huiskamer binnen komt. 
Alle herinneringen van dat bewuste schooljaar komen terug
en we babbelen honderduit… 

Friesland, fietsland

Vakantie is in mijn  hoofd synoniem met Frankrijk.
Wil je zee, of liever bergen, of cultuur of vooral lekker eten en drinken of een rustig plekje op het platteland of in een bos of… Frankrijk heeft het allemaal! 

Ja hoor, we hebben ook andere buurlanden.
En voor een citytrip denk ik écht soms wel aan een ander land.
We bezochten Londen en Berlijn en Amsterdam en Wenen en Venetië en …
Maar het Nederlandse platteland?
Daar had ik eigenlijk gewoonweg nog nooit aan gedacht...

Tot CeT en ik heel onverwacht deze zomer een lang weekend vrij hadden.
Heel ver wilden we niet rijden.
Normandië misschien?
Maar daar waren we tijdens het voorjaar al geweest.
CeT maakte me een lijstje met bestemmingen van minder dan 4 uur rijden.
We zouden dan samen kiezen.

Hij zocht ook eens Noordwaarts. 
En kijk: Friesland was slechts 3.15 u. van ons verwijderd.
Zo dichtbij?
In mijn hoofd lag Friesland ergens heel ver weg. 
Zo ongeveer even ver als Zuid Frankrijk.
Maar dan met Siberische temperaturen (de 11stedentocht, weet je wel)

Ik zocht wat op het www.
Echt veel kouder als Vlaanderen is Friesland helemaal niet tijdens de zomer.
En de weersvoorspellingen waren goed.

Ik vond zowaar een kamer aan een watertje in IJlst in een ‘stadsherberg’.
De naam alleen al wekte mijn nieuwsgierigheid.
We besloten onze fietsen mee te nemen.
(ha ja, iedereen zegt toch altijd dat het in Nederland heerlijk fietsen is)

En of het meeviel!
We waren meteen helemaal verkocht!
Een stadsherberg blijkt gewoon een leuk klein hotelletje.
Ze waren er heel vriendelijk.
We leerden er zelfs een leuke Friese spreuk:
“Buter, brea en griene tsiis
wa’t dat net sizze kin is gjin oprjochte Fries”
(en nee, griene tsiis is geen groene thee)

Onze auto is 4 dagen op zijn zelfde plekje blijven staan.
Heerlijk fietsen op wegen waar geen auto’s kwamen.
Met een pontje het water oversteken.
Naar het naburige stadje om er te winkelen in leuke winkeltjes.
Eindelijk eens een echt ‘broodje kroket’ proeven.
(spijtig genoeg niet echt mijn smaak)

We hebben 4 dagen genoten …
… en keren zeker nog eens terug!
(we willen nu ook eens naar de Waddeneilanden)

Vrolijk

Vrijdag, mijn vrije dag.
Maar vandaag is het rotweer: regen en wind.
Tijd dus om iets vrolijks te posten!

En waar ik vandaag vrolijk van word, is mijn gloednieuwe agendaatje voor volgend jaar.
Het is er eentje met tekeningen van Marjolein Bastin.
Die vrouw tekent zo'n mooie natuurtafereeltjes, daar kan ik écht van genieten.
Ik leerde haar tekeningen kennen vele jaren geleden, toen ze tekende voor Libelle. 
Eerst waren er haar natuurtekeningen, dan waren er de tekeningen van Vera de Muis. 
Die natuurtekeningen zitten vol leuke details.
Alsof je zelf in haar tuin rondloopt of door haar raam meekijkt naar haar voedertafel die druk bezocht wordt.
Laat het dus  buiten maar regenen. 
Ik blader in mijn agenda en geniet van de zonnige tafereeltjes.
(heb je het kleine bijtje op de witte bloem opgemerkt?)

Post!

Vandaag kwam de postbode met een heel leuk pakje.
Net wat ik nodig had tussen de antibiotica en de pijnstillers in.
Het  vrolijkte meteen mijn dag op!
Dankjewel!!
Ik was één van de winnaars van de  novembergeefmaand van Tartelette maison.
En naast de spreuk die ik had gewonnen, kreeg ik nog een hele lieve kaart en een allerleukst adressenboekje om vele vrienden in te noteren.
Ik voel me erdoor al bijna genezen!

Koorzingen en snotvallingen

Op dinsdag sta ik op met een pijnlijke, rauwe keel.
Verdorie! Deze week is  zo’n belangrijke week voor het koor waar ik nog maar net  2 maand in zing. Vanavond de laatste repetitie voor de generale.
Ik neem theezakjes mee naar het werk, want ik heb sowieso al altijd last van de airco. Ik drink de hele dag liters thee…

Op donderdag hebben we generale repetitie. Ik voel me belabberd. Maar mijn keel voelt iets beter en het zingen lukt. Dankzij de thee?

Vrijdag: ai, heb ik gisterenavond wat te veel gezongen? Een beetje geforceerd? Ik sta op met een zere keel en een stem als een kraai. En net deze avond hebben we de eerste opvoering!
Citroenen heb ik nodig! En honing! Veel! En nu!
En keelpastilles! Massa’s!
Ik haal de opvoering, hoewel ik bij de hele hoge noten een beetje moet playbacken. Na afloop drink ik gretig het glaasje appeljenever dat aan alle aanwezigen wordt aangeboden. Het brandt in mijn geteisterd keeltje. Hopelijk heb ik morgen nog stem voor de tweede opvoering.

Zaterdag: tja, nu is het hek écht van de dam. Ik sta op met pijnlijke sinussen en de snot stroomt de hele dag uit mijn neus. Tegen de middag heb ik al een hele doos papieren zakdoekjes opgebruikt.
Op een podium staan met in mijn ene hand een zakdoek en in het andere een partituur? En ook nog eens een rode druipneus? Ik dacht het niet!
Bovendien komt er nu geen enkele behoorlijke klank meer uit mijn keel. Als ik probeer te zingen eindigt mijn poging in een onbedaarlijke hoestbui.

Ik zal me er moeten bij neerleggen. Geen concert voor mij deze avond…

Dieven in mijn tuin!

Volgende week begin ik er weer aan.

Net als elk jaar half december.

Eens Sinterklaas voorbij is, mag het van mij:

kerstversiering in het huis.

Begin december hou ik het vrij sober, naarmate Kerstmis nadert wordt het wel wat uitbundiger. 
Ik zorg voor het groen en het naar binnen halen van wat natuur. Later zullen CeT en dochter wel aan de slag gaan met kerstlichtjes en andere versierselen.

Gewapend met snoeimes en mandje struin ik dan door de tuin. De kerstboom uit onze eerste jaren in dit huis is nu een uit de kluiten gewassen exemplaar geworden. Daar kunnen best enkele takjes af. Ook de conifeer die vele jaren geleden als mini-zaailinkske uit opa’s tuin naar hier verhuisde torent hoog boven me uit. Maar … bij Kerstmis horen ook rode besjes...

En daar komt de aap uit de mouw. 
In onze tuin staan 2 prachtige, grote hulstbomen. Vanaf de maand september tooit één ervan zich met honderden felrode besjes. Een streling voor het oog!
Al vanaf de maand oktober maak ik plannen over de kerst-stukjes die ik zal versieren met die mooie bessen. En toch laat ik me elk jaar terug verrassen.

Van zodra het wat kouder wordt, sluipen de dieven onze tuin binnen. (of moet ik schrijven ‘fladderen’ ze binnen) Eerst merk je het nog niet echt: op zovele bessen kan je er wel enkele tientallen missen. Maar naarmate de maand november naar zijn einde loopt, kleurt de hulst steeds minder rood… Vorig jaar kon ik nog net 3 takjes hulst met bessen bemachtigen.

Vandaag ging ik al eens door de tuin om te kijken wat ik volgende week kan knippen… 
Ik kwam bij de hulststruik … en die bood een troosteloze aanblik…  Geen enkel takje hebben die kleine diefjes voor mij overgelaten! Ik telde welgeteld 3 rode besjes op de hele struik! Echt waar, van die hele enorme hulstboom met honderden rode bessen zijn er DRIE besjes overgebleven! En dan nog niet eens alle drie op dezelfde tak! Zucht!

Of ik maatregelen wil nemen tegen die dieven? 
Welnee! Voor mij is dit versiering, voor hen is het hun voedsel. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan hen dit af te nemen! Dus geen netten over een deel van mijn boom. De vogeltjes kunnen er maar deugd aan beleven!
PS: nee, ik heb ooit al geprobeerd om alvast enkele takjes af te snijden eind oktober, maar dat is niet de oplossing. Die bessen en takken blijven echt niet goed tot Kerstmis...

Nog eens Kleintje

Najaar en winter 2014
Kleintje leeft haar normale poezenleven.
We merken wel dat ze bij koud weer haar dagen en nachten liever naast de verwarming slijt.
Ach ja, ons dametje wordt ook een jaartje ouder, he. Zo abnormaal vinden we dit niet..

Lente 2015
Kleintje begint nu toch tekenen van ziekte te vertonen. Af en toe braakt ze. Maar ze heeft nog wel een goede eetlust.

Zomer 2015
Die eetlust van Kleintje begint toch heel eigenaardig te worden…
Ze heeft ALTIJD  honger. Van zodra ze me ziet, bedelt ze om eten. Ze blijft wel kieskeurig en weigert voortaan droge brokken. Lekkere hapjes van een duur merk moeten het zijn!

Ik ga samen met C&T voor een paar weekjes naar Frankrijk. Ook dit jaar geen kattenpension voor Kleintje. Er komt een strakke beurtrol in hotel mama: elke nacht moet één van de kroost thuis komen slapen om voor de poes te zorgen.

Najaar 2015
Kleintje wordt zieker. Ze braakt nu vaak ’s nachts.
Ze wordt graatmager, maar eten doet ze voor 10.

Ze wordt een klein diefje.  Ze pikt het eten van onze andere poes.
Als ik in de keuken bezig ben, gaat ze op een stoeltje op een meter van mij zitten en houdt ze me goed in de gaten. Als ik ga koken, zet ik haar uit de keuken, want ze is absoluut niet meer te vertrouwen.  Draai ik me eventjes om, dan grist ze  het vlees weg.
Ook bij het eten moet ze de kamer uit, want ze bedelt totaal ongegeneerd en springt gewoon op de schouders van één van de tafelgenoten als ze haar zin niet krijgt.
Ik los het probleem op door haar te voeden in de garage wanneer wij eten. In de garage krijgt ze ook een lekker warm slaapplaatsje, dat ik makkelijk kan poetsen.

Toch verrast ze ons nog. Blijkbaar komen er in de herfst langs minuscule gaatjes onder de garagepoort spitsmuisjes ons huis binnen. Nu Kleintje daar slaapt, hebben de muisjes geen schijn van kans meer. Vaak wacht ’s morgens de dode buit ons op...

En hoe het nu verder moet?
Ik weet het niet en ik twijfel. 
We hebben beslist niet nog een derde dierenarts advies te zoeken. Dit zou immers betekenen dat poes een aantal onderzoeken moet ondergaan. Maar ze haat auto rijden, ze haat uit haar vertrouwde omgeving weggehaald te worden, ze wordt woest bij een dierenarts, ze is altijd een heel erg onafhankelijke poes geweest die meer buiten dan binnen leefde… We beseffen nu echt wel dat haar einde nadert en we willen haar in haar laatste weken niet kooien.
Moet ik haar toch laten inslapen? 
Maar ze is nog steeds zo lief en aanhankelijk en heeft blijkbaar echt wel geen pijn.
Ze slaapt de hele dag en ’s avonds nestelt ze zich lekker op onze schoot. Ze braakt één nacht op 3, telkens één keer, maar misschien eet ze gewoon meer dan haar maag aankan…
Tja, voorlopig hou ik haar heel goed in de gaten en als ik merk dat ze begint te lijden zullen we toch de finale beslissing moeten nemen…

Kleintje bis

Het vervolg van de Kleintjes-story:

Maart 2014

We vragen een tweede opinie bij de dierenartsenpraktijk.
Ik vermeld dat poes al een tijd aan het afvallen was, ook voor haar vastenkuur.

Kleintje wordt onderzocht en betast. De dierenarts vermoedt een pancreastumor, naast haar leverfalen. Lang zal ze het waarschijnlijk niet meer trekken en we moeten nu toch echt nadenken over een finaal spuitje.

April 2014

Kleintje loop nog steeds vrolijk rond. Ze eet terug. Na een periode met grijze garnaaltjes zijn we nu toch overgestapt op iets minder exclusief eten. Zo terminaal ziet ze er echt niet uit.

Haar dwingende katterige aard komt terug boven. Geen sprake meer dat we haar ’s nachts nog binnen kunnen houden. Ze heeft een feilloze manier ontdekt om ’s avonds buiten te geraken:

Poes wacht tot na het avondeten, nadat alles opgeruimd is en we in de zetel neerstrijken. Dan waagt ze haar kans. Poeslief komt ze naast me in de zetel zitten. Een kopje, een miauwtje: ‘ik wil naar buiten …’ Ik blijf onverbiddelijk. Zieke poezen brengen de nacht NIET buiten door. Ze begint aan te dringen. Gaat op mijn schoot zitten en kijkt me star in de ogen: ‘Ik wil naar buiten!!’ Ik geef niet toe.
Dan gaat ze boven op de rugleuning liggen. Net achter mijn hoofd. Af en toe gaat ze met een klauw door mijn haren. Ik reageer niet. Tijd voor poes om grover geschut uit te halen. Ik krijg een zachte tik tegen mijn hoofd. Als dat niet helpt worden de tikken harder. ‘IK WIL NAAR BUITEN EN WEL NU DADELIJK !!!!’ Uiteindelijk geef ik toe en krijgt poes haar zin. 

“Ach,” denk ik dan “ voor de tijd die ze nog te leven heeft kan ik haar toch beter haar kattenleven ten volle laten leven.”

Poes herleeft, brengt ons terug muizen, mollen en af en toe een rat.
Haar laten inslapen? Daar denken we niet eens meer aan!

Juli 2014

Opnieuw weigert Kleintje te eten. Ze leeft in de tuin onder een rozenstruik. Als we haar te veel willen betuttelen verstopt ze zich ergens anders. We laten begaan en bereiden ons voor op het finale spuitje.

31 juli, mijn verjaardag. Ik denk eraan poes morgen te laten inslapen. Maar wie verschijnt daar op mijn feestje? Kleintje! En ze wil eten. NU!!
Hetzelfde scenario als 5 maanden eerder herhaalt zich. Poes eet terug, komt er terug bovenop en herneemt haar wilde poezenleven.

Augustus 2014

We trakteren hotel mama op een midweek Berlijn. Nog eens met zijn allen op reis, net als vroeger.
Voor de poezen besprak ik een plekje in het poezenpension. Maar eerst gaan we nog eens langs de dierenarts voor de nodige jaarlijkse inentingen. De dierenarts kan niet geloven dat onze poes nog steeds leeft. Inentingen wil hij haar niet meer geven. Het wit van haar ogen ziet immers nog steeds (of opnieuw?) geel. Haar lever is het écht aan het begeven hoor. Hij raadt ons ten stelligste af om Kleintje in een kattenpension achter te laten. Dat wordt zeer waarschijnlijk haar dood.

In extremis regelen we een thuisopvang voor Kleintje…

(wordt nog vervolgd...)

Kleintje

Februari 2014

Zaterdagmorgen. Ik kom net thuis met de weekboodschappen. 

De poetsvrouw wacht me op met roodbehuilde ogen. “Kleinie gaat dood!”

Ik zet mijn draagtassen neer en overschouw de situatie.
Ik zie geen zieltogende kat, dus zo’n vaart zal het wel niet lopen.
Hoewel … poes Kleintje (Kleinie is haar roepnaam) voelt zich al een tijd niet goed. Ze weigert te eten. Dochter en zoon zouden deze morgen met haar naar de dierenarts gaan…

Ik spurt naar dochters kamer. Ze zit met Kleintje in haar armen.
Oef… de poes leeft nog!

De dierenarts was onverbiddelijk. Kleintje heeft acuut leverfalen. Daartegen kan hij niets. We kunnen haar nog enkele dagen koesteren. Daarna zullen we toch moeten besluiten tot het finale spuitje. Tenslotte is ze al 13 jaar. Een mooie leeftijd voor een kat!

Kleintje wordt vertroeteld.  Ze mag op de beste plekjes liggen. We proberen al haar lievelingskostjes. Tevergeefs. Ze drinkt zelfs nog nauwelijks…

Donderdagavond: een verhitte discussie met dochter. Ik wil dit niet langer aanzien en denk aan een spuitje. Dochter vindt dat ik de poes niet lang genoeg kansen geef om zichzelf te genezen.
Kleintje blijft ons stoïcijns aankijken en geeft geen commentaar…

Ik geef toe. Voor een stervende poes heeft ze wel nog een hele stevige vacht. Pijn lijkt ze ook niet te lijden. Maar hoe lang kan een dier zonder eten en drinken? Ik wil het wel nog enkele dagen aankijken, maar na het weekend zal ik de dierenarts bellen.

Vrijdagmorgen. Ik heb mijn vrije dag. Ik ben alleen thuis. Ik wil de dag beginnen met een potje yoghurt en open de koelkast…

Maar ... wat krijgen we nu? Kleintje staat naast mij en eist eten en wel nu onmiddellijk!

Tja, er liggen speciaal voor haar grijze garnalen in de koelkast. Die had ik gekocht in de hoop dat ze toch zou zwichten voor haar absolute lievelingskostje. Dat krijgt ze anders maar heel zelden en met mondjesmaat. 

Ik bied haar enkele garnalen aan. Ze stort zich erop en eist meer! 

De hele verdere dag bied ik met lange tussenpozen garnalen aan. Alles gaat er vlot in en blijft erin.

De volgende dag gaan we terug over op kattenvoeding. Poes Kleintje eet weer!

(wordt vervolgd)

Trial en error

Vandaag een onverwacht dagje verlof. Niet dat mijn werkplek echt onveilig is. Maar ach, ik had nog genoeg vakantiedagen staan. En met een dreiging van niveau 4 waag ik me niet echt graag in onze hoofdstad.

Onverwacht vrije tijd, dus.
Tijd voor een blogje. 
En tijd voor een projectje, dat ik samen met mijn dochter doe. 
Nee, geen van beiden zijn we een naaiwonder ...
Ik heb maar een heel basic naaimachine. 
Vrij oud, want gekocht voor een korte naaicursus die ik ooit volgde. 
Veel heb ik er niet van onthouden...
Vier kinderen en 30 jaar verder, haalde ik de machine terug van onder het stof. 

Nee, nu lieg ik: af en toe heb ik met mijn machine wel een zoom van een gordijn genaaid en deze zomer naaide ik - met een heel makkelijk patroon - een zomerjurk, die achteraf ruim een maat te groot bleek en die ergens helemaal onderaan in een kast belandde. (tja, de volgende keer misschien eerst even passen?)

Maar nu dus een heus project. Het is nog niet af en de inspiratie vond ik hier. 
Maar ik licht al een hoekje van de sluier op...
Of het goed komt? Dat weet ik nog niet ... we doen ons best... 
Eén dingetje hebben we al geleerd: tricotstof is geen goed idee als eerste projectje. Het schuift alle kanten uit!
En misschien moeten we toch wel eerst een cursus volgen? 
Hoewel ... er staan massa's tutorials op you-tube ... en ...
leren door trial en error is ook wel leuk ... 

De microbe sloeg toe

Jarenlang lagen ze in een schuif stof te vergaren. Mijn makkertjes uit mijn jeugdjaren. 
Geen tijd meer ... te hectisch leven met een job en 4 kinderen ... geen zin meer ... een ouderwets tijdverdrijf ...
En toen ... sloeg de microbe terug toe!
Eerst aarzelend ... zou ik het nog kunnen?
Of is het zoals zwemmen en fietsen? Eens je het kan, verleer je het niet meer?

Er kwam een bestelling: het was zo koud op haar werk  .. die airco blies de hele dag koude lucht over haar heen ... ze dacht aan een poncho ... maar dan eentje die ze dicht om zich heen kon knopen...

Ik was voorzichtig. Of kwam mijn zuinige aard boven?
Ik zocht een gratis patroontje op internet.
Ik kocht goedkoop breigaren: één bol voor net geen twee euro.
En ik ging aan de slag.

En het resultaat?
Zij was er in elk geval heel erg blij mee!

De karnemelk-kop

Ik ben verzot op verhalen. Dat las je al in de intro van deze blog.
Ik omring me ook graag met voorwerpen waar een mooi verhaal aan vast hangt. Soms tot grote wanhoop van CeT. Die voorwerpen moeten een plaatsje krijgen. En zo slibt hotel mama langzaam dicht...

In mijn keukenkast staan 2 grote koppen. Ze passen helemaal niet bij de rest van mijn vaatwerk. Het zijn flower power koppen. Ze dateren van begin jaren 70 van vorige eeuw, vermoed ik. Ik ben eraan gehecht. Ze herinneren me aan mijn grootouders...

Ik ben 16. Vakantie. Heerlijke dagen van vrijheid!
Vrijdag vandaag. Tijd voor mijn 'goede daad'.
Op vakantie-vrijdagen fiets ik naar 'meter en va'. Ik help hen met enkele taken.
Een vaste regelmaat heerst op die vrijdagen.

Ik word verwacht. Va deed de poort al van het slot. Het is mooi weer. Kijk, hij staat me al op te wachten.
Het boodschappenlijstje voor de buurtwinkel ligt klaar. Mijn eerste taak vandaag.

Voor mijn volgende taak staat een zwarte boodschappentas klaar. Hierin prijkt een aluminium melkkan.
Achteraan in de tuin is een groen geschilderd poortje. Daar begint de weg naar de boerderij. Op vrijdag kan je terecht in de 'voorkamer' van de boerin.
Ik zet mijn tas op de grote tafel en zoek een vrije stoel tussen de bejaarden die hier hun beurt afwachten. Ik neem niet echt deel aan hun gesprekken. Ik luister vooral. De boerin herkent mijn tas. Ze vult de kan met verse karnemelk en stopt boter en eieren in de tas.
Op de terugweg loopt het water me al in de mond. Ik weet wat nu volgt...

Ik poets de benedenverdieping. Ondertussen zijn meter en va bedrijvig in de keuken rond de Leuvense stoof. De karnemelk wordt opgekookt naar een aloud recept. Meter voegt er brood en rijst, bloem en suiker bij. Va blijft ijverig roeren tot de karnemelk goed doorgekookt is.

Mijn taken zitten erop. De 'moderne' bloemenkop wordt uit de buffetkast gehaald. Voor mij alleen! Meter vult ze tot de rand met dampend hete karnemelk.
Ik smul en geniet van het samenzijn met mijn hoogbejaarde grootouders.


Heb jij ook voorwerpen met verhalen in huis?

Je suis Paris

Vrijdagavond. 

Je kijkt uit naar een fijn weekend. 

Je viert het einde van de werkweek met enkele vrienden. 

Een klein restaurantje in de buurt. 

Jullie drinken een glas, eten een hapje, kletsen, genieten, …

… totdat … 

een jonge man met een kalachnikov je samen met je vrienden neermaait…

Paris, hoofdstad van de liefde, de literatuur, de elegantie 

werd een oord van zinloos geweld...

Mijn gedachten gaan uit naar de slachtoffers en hun gezinnen.

Weekendbloemen

Af en toe doe ik mezelf een bosje bloemen cadeau op vrijdag.

Dan kan hotel mama daar het hele weekend van genieten.

Vandaag waren er fresia's en witte rozen in de aanbieding.

Ik kon er niet aan weerstaan.

Een fijn weekend aan alle bloglezers!

Honden doen niet aan ballet!

"... wil je lezen, samen op de bank
'k heb wel 100 boeken
op mijn boekenplank...
...boeken groot, boeken klein,
boeken lezen is zo fijn!"

Ik zit op een bankje tussen de kleuters. 24 paar glunderende oogjes kijken me aan. Speciaal voor mij zingen ze 'mijn' voorleesliedje. Vol verwachting zijn ze. Hun vierjarige lijfjes klaar om in de huid van een prinses, ridder, stoere jongen of desnoods een klein ettertje te kruipen....

De voorpret was voor mij. Kiezen, keuren, lezen, prenten kijken, oordelen en veroordelen. Maar nu komt 'le moment suprême'. Het uitverkoren boek zit nog even goed verborgen in mijn tas.

De juf noemt de namen van het eerste groepje dat vandaag met me meemag. Acht kleuters volgen me naar ons 'voorleesplekje'.
"Welk boekje heb je mee?" 
"Gaat het over een ridder?" 
"Mogen we het al eens zien?  Toe, één prentje maar!"
...

Iedereen heeft een plekje gevonden rond mij.
Het is muisstil in het klasje.
Langzaam rits ik mijn tas open en haal er een boek uit....

Om de 2 weken heb ik een vrije dinsdag en dan ga ik voorlezen in een kleuterklas. Zo leuk vind ik dat! Toen mijn kinderen klein waren heb ik hen elke avond voorgelezen. Wij waren gekend in de dorpsbib. Met een hele mand boeken kwamen we op zaterdagnamiddag de bib uit.
Nu de kinderen volwassen zijn, miste ik dat voorlezen wel. En kijk, in de naburige stad vroegen ze vorig jaar vrijwillige voorlezers om in de bib zelf of in een kleuterschool voor te lezen. Ik koos voor de kleuterschool en daar heb ik nog geen minuut spijt van gehad. Dit is mijn tweede schooljaar bij dezelfde juf in de tweede kleuterklas. Ik hou van kinderen én van voorlezen én het klikt goed met de juf. Een super vrijwilligerswerk, toch!

Deze week koos ik dus voor:
'Honden doen niet aan ballet. Anna Kemp. Rotterdam: Lemniscaat, 2010.'
'Mijn hond is anders.' is de openingszin. Je komt al snel te weten waarom hij anders is. Hij houdt immers niet van hondendingen, maar wel van ballet. Maar papa laat hem niet meegaan naar de balletles. 'Honden doen niet aan ballet' is zijn leuze... Aan het einde van het boek komt de hond toch in de schijnwerpers terecht...
Een heel leuk boek en een aanradertje. De kleuters vonden het vooral heel leuk om de verborgen hond telkens te zoeken op de prenten.

De picknicktafel

Af en toe heb ik nood aan handenarbeid.
Het helpt je hoofd leeg te maken.
Als het dan meteen ook een projectje wordt, heb je dubbel winst.

Dit voorjaar kwam er zo'n projectje op mijn pad.
Bij het leegmaken van het ouderlijk huis, werd de picknicktafel aan mij toebedeeld.

Een tafel vol herinneringen: mijn 21ste verjaardag, de familiebarbecues, buiten blokken voor een tweede zit, ...
'Opa' was altijd zorgzaam voor zijn tafel. Bij aankoop 'sapte' hij ze met houtbeschermingsmiddel. Elk jaar in de herfst werd de tafel uit elkaar gevezen en vochtvrij weggezet. In de lente verscheen ze terug in de tuin.

Nu ben ik de gelukkige eigenaar. Vorig jaar op moederdag werd de tafel door mijn kroost liefdevol in elkaar gevezen. We genoten de hele zomer van het leuke zitje.
Toen de herfst in het land was dacht ik: "Ach, dat hout is toch beschermd. Waarom de tafel uit elkaar halen? Bovendien hebben we niet zoveel stockeer ruimte in hotel mama. We laten ze toch gewoon staan!"
Slecht idee! Een beschermlaag van meer dan 30 jaar oud...
Deze lente stond er een totaal afgebladderde tafel op ons terras...

Tijd voor een projectje, dus.
Ik zou de tafel lichtgrijs schilderen.

De dame in de verfwinkel gaf me raad: helemaal afschuren, dan een primer, dan een lakverf voor buitenhout. De tafel zou dan minimum een drietal jaren mooi moeten blijven.

Opgewekt ging ik aan de slag. Enkele dagen later kreeg ik wat hulp met in elkaar vijzen en ... tadaa: een volledig gepimpte tuintafel!

En ach, dat het lichtgrijs een beetje blauwig is uitgevallen vind ik niet erg.
Blauw is mijn lievelingskleur!

Treinreizen

Ik hou van reizen met de trein!
Als kind vond ik de trein spannend. Het summum was een reis met de nachttrein naar het buitenland. Slapen in een 'couchette', hoe avontuurlijk was dat!

Al meer dan 30 jaar lang neem ik drie keer per week de trein  naar mijn werk. Toch is reizen met de trein voor mij nog steeds een beetje vakantie.
Als ik dus alleen ergens heen moet (en al zeker als die reis me met de auto over de Brusselse ring zou leiden) kies ik zoveel mogelijk voor de trein.
Geen files, niet hopeloos rondrijden op zoek naar een parkeerplaatsje, niet knoeien met een gps. Nee, niets van dat alles!
Ik koop een treinbiljet via internet (als mama van een groot gezin heb ik zelfs 50% korting), parkeer mijn auto aan het station en zoek het juiste spoor.

Als het enigszins kan, spoor ik buiten de spitsuren. Voor mijn werk reis ik in de spits. Dan ben ik al blij als ik een zitplaatsje bemachtig en lees ik opgepropt tussen de andere reizigers de krant op mijn tablet.
Buiten de spits is er plaats op de treinen. Ik nestel me gezellig in een hoekje aan het raam en kijk vergenoegd naar buiten. Vanuit de trein kijk je vaak pal in de tuinen van de huizen waar je voorbij rijdt. Ik voel me dan een beetje een 'voyeurtje' , maar ik hou van de beelden die ik te zien krijg.
Als iemand mijn aandacht trekt, is dat meestal het beginpunt van een fantastisch verhaal in mijn hoofd. Ik fantaseer dan de bewoners die bij het huis horen en beeld me in hoe hun leven eruit ziet.

Een vrouw hangt 2 vormeloze pulls op een wasdraad in een piepklein achtertuintje van een vervallen arbeidershuisje. Het is een blanke vrouw van nog net geen middelbare leeftijd. Wat deed haar in dit huisje terecht komen? Van wie zijn die pulls? Leeft ze alleen of met kinderen of een man of een vriend? Hoe voelt ze zich vandaag? Heeft ze plannen voor de rest van de dag? Allemaal vragen waar ik naar hartenlust antwoorden kan op verzinnen.

Een bejaarde man staart de voorbijrijdende trein na, leunend op zijn schop tussen zijn groentebedden met naast hem een kruiwagen. Wat is zijn vrouw aan het doen? Heeft hij kinderen? Komen zijn kleinkinderen af en toe langs? Houdt hij van tuinieren of vindt hij het zijn mannelijke plicht om groenten te kweken? Geniet hij van de late herfstzon in zijn tuin of is hij jaloers op de mensen die voorbijrazen in de trein naar de stad?

Een jonge mama met een baby.
Spetterende kleuters in een plonsbadje.
Een hond op het terras.
Een postbode op de fiets.
Allemaal beelden die het begin van een verhaal kunnen vormen.

Voor mij is zo’n treinreis midden op een dag puur genieten.
En ja,ik weet het: vaak hebben de treinen vertraging, het treinpersoneel staakt om de haverklap, soms zijn treinen afgeschaft. De trein is niet altijd 'een beetje reizen' bij de NMBS.
Maar ik hou er nog steeds van. En als ik met de trein ergens te laat kom … tja … aan treinvertragingen kan niemand iets verhelpen, dus ook ik niet en dit wordt me nooit kwalijk genomen.