Breien ... de nieuwe therapie?

Gisteren zag ik een reportage op TV.
Een vereniging in Frankrijk biedt een nieuwe ontspanningstherapie aan: de tricothérapie. Je leert er breien en op die manier ook ontspannen.

Breien ... een ontspanningstherapie?
Ik brei zelf heel erg graag en dat al sinds jaar en dag.
Maar als een therapie had ik het nog nooit gezien.

Misschien als ik ga nadenken over mijn brei-verleden dat ik een aanknopingspunt vind?

• Ik ben 7 en leer breien in de klas. Het is liefde op het eerste gezicht!
  Enkele klasgenootjes trachten met zwetende handjes de stijve steken op de andere naald te krijgen. Hun brei-lapje wordt met de week grauwer en miezeriger...
  Ik hoor tot het groepje dat met de glimlach naar de handwerkles dartel. Een uurtje breien, joepie! Ik word er blij van!
  (ik hoor dan wel weer tot het groepje dat met klamme handjes in de tekenles zit. "Is dat een appel of een pruim?" vraagt de juf als ik haar mijn tekening van een peer laat zien...)
• 14 ben ik. Handwerkles hebben we niet meer. Maar breien doe ik nog steeds. Er is in de stad een winkeltje waar ze steeds hippe patroontjes en leuke breigarens hebben.
  Werd ik er rustig van? Hielp het tegen de schoolstress? Ik weet het niet meer...
• 24 december, 3 uur 's morgens.
  Ik ben 21 en ik heb een nachtje door gebreid. Het was een ingewikkeld model met 8 breinaalden vanaf de mouwen. Nu nog deze Noorse pull in een mooi papiertje verpakken en dan heb ik een cadeautje voor straks onder de kerstboom.
  Strepen, jacquard, ruiten, Noorse truien. Hoe uitdagender hoe leuker!
  Een afgewerkt breiwerk gaf me een voldaan gevoel. Maar was het een therapie?

En toen kwamen de kinderen. Uit werken gaan met 4 jonge kinderen was een hele uitdaging. Voor breien had ik geen tijd meer...
Tot ik enkele jaren geleden weer tijd en zin kreeg in mijn breinaalden. En nu ben ik weer helemaal verkocht. Er staat altijd wel één of ander breiwerkje op stapel.

Breien, een therapie?

Ik weet het toch niet zo goed hoor...
Het regelmatig getik van de breinaalden geeft misschien wel  rust ... hoewel ... ik brei meestal terwijl ik tv kijk of zit te kletsen...

Nee, dan noem ik breien voor mij eerder een verslaving. Van zodra ik een breiwerk op de pennen heb, voel ik een sterke drang om het werk af te krijgen zodat ik het resultaat kan zien.

Breien geeft ook veel voldoening.
Ik ben altijd superblij als één van de huisgenoten een brei-bestelling plaatst. Dan kan ik weer een nieuwe uitdaging aangaan.

Voor mij dus geen echte ontspanningstherapie...

Maar wie weet werkt het voor een ander wel?

Brei jij ook, lezer van deze blog? En werkt het voor jou ontspannend?

Opvoeden met koekjes!

Elke verantwoordelijke ouder trekt bij het lezen van deze titel heel hoog de wenkbrauwen op.
Koekjes en snoep zijn ongezond! Lege calorieën! Je mag ze maar mondjesmaat aan je kinderen geven. Dus zeker niet als opvoedmiddel gebruiken!

En toch kunnen koekjes heel opvoedkundig zijn. Daar herinnerden mijn kids me dit weekend nog aan, toen ik een doos koekjes opendeed voor bij de koffie.

In hotel mama bestaat er immers een traditie, een speciale koekjestraditie.

Jaren geleden, toen de 4 kids nog jonge kinderen waren, kregen ze elke dag een vieruurtje. Meestal was dit een stuk fruit, soms een granenkoek, zoals het hoort. Maar af en toe was er een traktatie. Dan kocht ik een blikken doos met een assortiment Tea Time Delacre-koekjes.

Wat begon als een manier om ruzie te voorkomen in een groot gezin, werd een heus opvoedmiddel.
De doos koekjes gewoon in het midden van de tafel zetten was immers geen optie. Elk kind hield haarfijn in de gaten welk koekje en hoeveel koekjes de anderen uit de doos haalden en o wee als iemand een lekkernij voor de neus van broer of zus wegpikte. 

Dus stelden we ‘koekjesrondes’ in. 
De doos werd doorgegeven. Elk kind pikte er één koekje uit. Als iedereen aan de beurt was gekomen en zijn of haar koekje had opgegeten, begon een volgende ronde.
Meestal gingen we door totdat één laag van de doos bijna leeg was. Bepaalde koekjes waren nu eenmaal helemaal niet populair en werden door de hele bende links gelaten. Mijn CeT offerde zich achteraf wel op om de onpopulaire koekjes soldaat te maken.

En ja, dit is perfect opvoedkundig want de kinderen leren:

•        Samen delen: in een doos koekjes zit er genoeg voor iedereen op voorwaarde dat we delen met elkaar en niet één iemand stiekem alle lékkere koekjes wegsnoept.
•         Rekening houden met anderen: iedereen heeft recht op een exemplaar van zijn of haar lievelingskoekje. Dat betekent bvb dat ik maar één marquisette kan eten, maar er zijn nog genoeg andere lekkere koekjes in de doos.
•          Strategisch denken: in welke rond neem ik welk koekje zodat ik de meeste kans heb om zoveel mogelijk exemplaren van mijn lievelingskoekjes te pakken te krijgen.
•          Psychologisch inzicht: welk koekje zal in de smaak vallen bij mijn broer/zus. Dit inzicht heb ik immers nodig om mijn strategie te bepalen.
•          Sparen voor later: mijn lievelingskoekje wil ik als laatste koekje opeten. Dat betekent dat ik het misschien wel al in één van de eerste rondes moet nemen (om zeker te zijn dat ik het vastkrijg) en dan zal bijhouden voor later.
•          Assertiviteit: mijn lievelingskoekjes zijn vaak ook de favoriete koekjes van de anderen. Die zullen me trachten te overreden een ander koekje te nemen. Ik moet vriendelijk voet bij stuk houden en trachten mijn deel te krijgen zonder de andere te benadelen.
• ·         Samenhorigheid: met zijn allen rond één koekjesdoos is supergezellig. Jaren later herinneren de volwassen kids het zich nog en spreken met veel nostalgie over de 'koekjesrondes'

PS: uit 'nostalgie' hebben we dit weekend de koekjes bij de koffie in 'koekjesrondes' gegeten.

Buenos Aires onveilig?

Onderstaande column schreef ik voor een schrijfcursus.
We hebben dit echt beleefd op een reis naar Argentinië begin dit jaar.

“Dat we moeten oppassen!” zeiden ze.
“Dat Zuid-Amerika niet ongevaarlijk is. De drugkartels, weet je wel. Je wordt er overvallen door druggebruikers. De drugs beschadigen hun hersenen. Ze kennen geen grenzen meer. Je kan bij een overval maar best meteen alles afgeven wat je hebt en trachten te vluchten!”

Geduldig aanhoorden we de waarschuwingen. Ach, het zou wel meevallen. In Europa ben je toch ook niet altijd veilig. Hier worden aanslagen gepleegd. Jonge mensen worden neergestoken voor een banale mp3 speler. Kinderen worden vermoord door psychopaten. En beweert het ministerie van Buitenlandse zaken van de VS niet dat je in België niet eens veilig een trein kan nemen zonder bestolen te worden?
Bovendien is Buenos Aires één van de meest veilige plekken in Zuid-Amerika. Je moet gewoon verstandig zijn en een beetje opletten. Niet als toerist alleen in de sloppenwijken gaan ronddwalen bijvoorbeeld…

Vol vertrouwen stappen we de luchthaven van Buenos Aires buiten. De hitte van de Argentijnse zomer valt op ons neer. We snakken naar het hotel om onze Europese winterkleren in een ver uithoekje van onze valies te proppen. Jetlag? Daar hebben wij geen tijd voor! We willen zo snel mogelijk de hoofdstad verkennen!

Blote benen, een luchtig zomerkleedje, stralende zon … onze dag kan al niet meer stuk. Gulzig zijn we. We willen alles zien, zo veel we kunnen, zo snel we kunnen. We willen de dwaze moeders op het PLaza de Mayo zien, in la Boca rondkuieren, het graf van Evita Perron bezoeken. Onbekommerd genieten we. Wat is het hier mooi! Deze stad is zo divers, zo kleurrijk, zo anders. Maar onveilig? Nee hoor, we voelen ons nergens bedreigd.

De warmte en de vermoeidheid beginnen ons toch parten te spelen. Een drietal blijft wat achter… maar ze vinden ons terug op een heerlijk koel terrasje. Een leuk verhaal hebben ze:
“Kijk eens naar onze kleren, helemaal besmeurd door die stomme vogels!”
“Vogels? Wij hebben niets gezien!”
“Wij ook niet, maar we hebben ze wel gevoeld! Vervelend want we hadden niets bij om onze kleren af te vegen. Maar die Argentijnen zijn zo’n supervriendelijke mensen en zo behulpzaam! Een ouder echtpaar met hun kleinzoon snelde direct toe met waterflesjes en papieren zakdoekjes. Jammer dat we hen niet meer konden bedanken, want ze moesten snel weg met een taxi…”

We bekijken de vlekken op hun kleren. Begrijpen niet direct welke vogels zo raak kunnen mikken op drie doelwitten tegelijk. Zit daar niet een geurtje aan? En niemand van hen heeft die vogels gezien of horen overvliegen? Nee? Mist niemand dan  iets? Kijk toch maar eens goed!
Jawel, een smartphone blijkt verdwenen!

Slimme pickpockets hebben ze daar in Buenos Aires. Heel snugger, zo’n knijpflesje ‘vogelkak’ om argeloze toeristen te verschalken. Maar ze zijn wel erg vriendelijk! En Zuid-Amerika onveilig? Nee hoor, je moet gewoon wat beter opletten!

Het eiermandje

Sinds een tiental jaren hebben wij kippen in onze tuin.
Waarom?
Dat had zo zijn heel eigen reden. Maar dat vertel ik later wel eens.

De kippen in onze tuin leggen elke dag een ei. 
Ik bewaarde die eieren altijd in kartonnen eierdoosjes. Die verzamelde ik tijdens de winter, als de kippen stoppen met leggen en hotel mama van eieren voorzien wordt door de supermarkt.

Al heel lang had ik een droom. 
Ik wou een authentiek metalen eiermandje. Zo eentje  dat tijdens mijn prille kinderjaren in de keukens van mijn ouders en grootouders stond.
"Niet moeilijk," hoor ik je denken. "Deze eiermandjes zijn op verschillende webshops te koop."
Maar nee, mijn droom was een écht oud mandje. Zo eentje dat helemaal doorleefd was en al jaren dienst had gedaan. 

Nu ben ik niet echt een trouwe klant van kringloopwinkels en brocantes. (wel veel zin maar op één of andere manier altijd te weinig tijd)  Maar elke keer dat er een brocante op mijn pad kwam, ging ik actief op zoek naar 'mijn' mandje. 
Tevergeefs ...
De eieren van onze kippen bleven dan maar in die lelijke kartonnen doosjes.
Tot vorig jaar...

Na de dood van oma moest ons ouderlijk huis worden leeggemaakt. Met de hele familie waren we daar al maanden mee zoet. Heel veel spullen waren verdeeld en hadden een nieuwe eigenaar gevonden. De onbruikbare dingen moesten in een container. 

Met man en macht waren we aan het opruimen. Toen plots mijn CeT me dringend liet roepen. Ergens in een bijgebouwtje van het ouderlijk huis was een ouderwetse ingebouwde  bakoven, waarin vroeger brood werd gebakken.. Hij had het deurtje van die oven open gewrikt en wat vond hij daar?

Het eiermandje uit de keuken van mijn kinderjaren! 
Helemaal verroest, kromgetrokken en onder de spinnenwebben. Maar ik was dolgelukkig met die schat. Eindelijk had ik nu een authentiek eiermandje! En niet zomaar eentje! Het eiermandje dat in de keuken van mijn ouders stond!

Als een kostbaar kleinood nam ik het mandje mee naar huis.  Maandenlang probeerde ik het vrij van roest te krijgen. Alles probeerde ik: cola, zout/azijnoplossing, schuurpapier, mijn poestvrouw bracht me kachelvet. Alles tevergeefs. Het mandje bleef verroest. Ik gaf de moed al een klein beetje op...

Tot ik deze zomer in een brico rondliep en er een poeder vond. In water opgelost zou het alle roest van elk metalen voorwerp afhalen. Dat was wat de bijsluiter vermeldde. Nu ben ik niet zo direct geneigd om reclames en bijsluiters te geloven, maar ik kocht het doosje toch. 

En warempel! Ik stak het mandje in de oplossing en de volgende morgen was het roestvrij!
Met een gloednieuwe beschermlaag van witte verf staat het nu te pronken op mijn aanrecht. Het eiermandje van mijn ouders, mét de eieren van onze kippetjes!

PS: merk je op deze laatste foto het spinnenwebje? Tussen de eerste en de tweede laag witte verf zette ik het mandje buiten om te drogen. Een spinnetje weefde haar web in het mandje. Dat zag ik pas nadat ik de tweede laag al had gespoten. Ik vond het wel iets 'artistieks' hebben en liet het zo...

De tamme kastanjeboom

Vele jaren geleden was ik zwanger van mijn derde kindje.
Aan 20 weken kreeg ik mijn eerste echografie (zo ging dat in die tijd bij een derde baby).

Al weken was ik ongerust. Deze zwangerschap voelde zo anders aan...
De gynaecoloog en huisarts stelden me gerust. Dit was mijn derde zwangerschap. Normaal toch dat die een beetje anders aanvoelde. Ik had immers al twee kleuters rondlopen...
De echografie werd een grote verrassing. Er bleken 2 baby's in mijn buik te groeien...

Die middag kwam een collega langs met een cadeautje dat ze me al lang had beloofd: een 'zaailinkske' van haar kastanjeboom. Het boompje was nog maar een twintigtal centimeter groot.
Ik gaf het een mooi plekje in onze tuin en hoopte dat mijn twee baby's de boom ooit zouden zien groot worden. Plots was mijn zwangerschap immers een risico-zwangerschap geworden, moest ik ophouden met werken en werd ik van nabij gevolgd.

Vandaag zijn de 2 zonen volwassen en is het boompje een grote boom geworden.
In de zomer geeft hij heel veel schaduw (soms een beetje té veel). Eens de herfst in het land, kunnen we volop kastanjes rapen.
En als ik naar de boom kijk, denk ik nog vaak terug aan die boomplantdag vele jaren geleden. De kastanjeboom is in mijn hoofd voor eeuwig verbonden met mijn 2 jongste zonen.

3 ... 2 ... 1 ... START!

Mijn allereerste berichtje op deze blog!

Nee, eigenlijk ben ik niet nieuw in blogland.
Ik had al een blog tussen 2007 en 2013, een geheime blog voor mijn ouders die ver van mij woonden. 'Opa' overleed en 'oma' bleef alleen achter. De blogberichtjes werden dagelijks. Op die manier kon oma het wel en wee in ons gezin van kortbij volgen. In een dagelijks telefoontje gaf ze dan commentaar op wat ze op mijn blog had gelezen.
Na haar dood stopte ik met bloggen. Mijn dagelijkse fan was er niet meer en het bloggen verloor heel wat van zijn glans.
Maar na een tijdje begon het toch weer te kriebelen ... een klein schrijfduiveltje bleef op mijn schouder zitten ... dagelijkse belevenissen en kleine projectjes namen in mijn hoofd weer de vorm van een blogberichtje aan ... ik begon 'stillekes' al eens na te denken over een nieuwe blogtitel ... ik zocht op mijn harde schijf naar een leuke foto ... en besloot toen maar weer de sprong te wagen ... et voilà mijn nieuwe blog is een feit!