Gedichtendag

Op 'Gedichtendag' wil ik mijn huis-gedicht met jullie delen.
Het gedicht kocht ik jaren geleden op de boekenbeurs.
Ik zag het in een standje van ' Plint' en was meteen verkocht.
Sindsdien hangt dit 'raamgedicht' aan één van de ramen in onze living.

Het thema is voor mij heel belangrijk in mijn leven.
Ik heb er door de jaren heen erg mijn best voor gedaan.
Een warme thuis maken voor het hele gezin.

"Alsof je een plek bereikt

om je heen kijkt

en weet dat je thuis bent"

Zo mooi kan ik het zelf niet gezegd krijgen.
Dus laat ik het woord aan Kees Spiering:

Afscheid van Poes Kleintje

Maandag is het gebeurd.
Kleintje is vertrokken naar de eeuwige poezenjachtvelden.
Het huis en de tuin lijken nu een beetje leeg...

Veertien jaar geleden haalden we haar op in een boerderij.
Al snel bleek ze een echte 'kat-poes'.
Onafhankelijk, koppig, verwoed jager en enkel lief en aanhankelijk als zij het wilde.
Ik hou van zo'n échte poezen.

Van zodra de avond gevallen was, kon je haar niet meer binnenhouden. 
Dan trok ze de hele nacht de velden in: op jacht.
's Morgens bracht ze haar buit op het terras: muizen, mollen af en toe een jonge rat en ja, jammer genoeg ook wel eens een vogeltje.
Vechten deed ze ook af en toe. Haar territorium bewaakte ze streng.

Toen we een jaar na haar een tweede poes in huis namen om haar overdag  'gezelschap te houden' bleek dat niet zo'n goed idee. Hoewel poes Muis haar halfzusje was (ze deelden dezelfde moeder en wie weet ook dezelfde vader),werd Muis enkel in huis geduld. En dan nog niet té dichtbij. Heel uitzonderlijk deelden ze eens hetzelfde fijne warme plekje.

Kleintje haatte de reismand en  haatte autoritjes. Van zodra we de motor startten begon ze luidkeels te gillen en dat duurde totdat ze terug de auto uit mocht.
Ze werd woest van het jaarlijks bezoek aan de dierenarts en was heel ongelukkig als ze naar het poezenpension moest.

Ze was een échte buitenkat. Voor haar maakten we zelfs een poezenluik in ons tuinhuis zodat ze tijdens haar nachtelijke strooptochten ook af en toe warm en droog kon uitrusten.
Maar als ze binnen in huis wou, nam ze een aanloop en sprong met een harde bons tegen de vliegenhor. Er was wel altijd iemand die haar binnen liet. Dan wandelde ze tot in de garage, ging een hapje eten, kwam dan in de living en zocht zich een lekker slaapplekje uit.
O wee als iemand zich net in een zetel had genesteld, dan sprong Kleintje op diens schoot en maakte het zich gemakkelijk. Uit de zetel opstaan was dan geen optie.

De laatste maanden ging ze nog zelden naar buiten. Ze had haar vaste plekjes in de living en liet geen kans voorbij gaan om zich dicht tegen iemand aan te vleien.
Ze was nu heel aanwezig binnen ons huis, maar bleef gelukkig het eigenzinnige beestje dat ze altijd was geweest.

14 jaar heeft ze in ons gezin geleefd en ze heeft bij alle gezinsleden een apart plaatsje in hun hart veroverd.
We missen haar nu al...

Reizen met De Lijn

In ons gezin werden de voorbije jaren heel veel verplaatsingen met de bus afgelegd.
School, naschoolse activiteiten, fuiven, afspraakjes, … alles gebeurde met de bus. (ha ja, de fiets was immers geen optie)
Elk jaar kocht ik 5 abonnementen: voor elk kind eentje en dan nog eentje voor mij. Want ook ik nam de bus tot aan het treinstation.

Door de jaren heen kreeg ik vele verhalen te horen van de kinderen. Bussen waren niet komen opdagen, er was  geen plaats meer op de bus waardoor die was doorgereden, chauffeurs hadden niet willen stoppen, hoewel het kind in kwestie bijna aan de bushalte was aangekomen. (“Echt waar, mamsie, ik rende mijn ziel uit mijn lijf, ik moest maar een paar metertjes meer lopen en niet willen stoppen, écht niet hé!”).

Zelf had ik er na meer dan 30 jaar genoeg van om in de kou aan de bushalte te wachten en dan de hele rit recht te staan. Ik nam een parkeerabonnement onder het station en rijd nu lekker warm en comfortabel met mijn auto. 
Maar CeT deed net het tegenovergestelde. Zijn firma verhuisde naar het centrum van de stad en na 30 jaar filerijden kiest hij nu voor de bus.
Vrijdag had hij zo’n mooi verhaal. Dat wil ik hier toch écht even vertellen, want er zijn ook veel lieve chauffeurs die met de lijnbussen rijden. Laten we dat vooral niet vergeten.

CeT wachtte ’s morgens op zijn bus. Op de bushalte aan de overzijde stopte de lijnbus die naar een nabijgelegen stad rijdt en voornamelijk door scholieren wordt genomen. Terwijl de jongeren al aan het opstappen waren, kwam een meisje snel op de fiets aangereden. Duidelijk veel te laat! Ze nam niet meer de tijd om de fiets mooi te stallen. Ze liet in allerijl haar fiets achter en sprong de bus op.

Ai, een fiets achterlaten aan de bushalte zonder hem op slot te doen. Dat is om moeilijkheden vragen! ’s Avonds zou er waarschijnlijk geen fiets meer te bespeuren vallen…

De chauffeur, een vijftiger had haar zien aankomen. Toen ze de bus opsprong hield hij haar tegen. Rustig maande hij het meisje aan om terug uit te stappen, haar fiets mooi af te sluiten en dan pas terug op de bus te stappen. Hij bleef geduldig op haar wachten…
Prachtig vind ik dat, zo’n zorgzame buschauffeur. Ik ken de man niet, maar in gedachten stuur ik hem een dikke pluim!

Europees winkelen

Voor langere vakanties in Frankrijk, huren we een gîte.
We maken dan kennis met de Franse eigenaars en doen onze inkopen in Franse warenhuizen.
Leuk vind ik dat!
Bij Auchan of E Leclerc hebben ze altijd net andere producten dan bij ons.
Natuurlijk kiezen we vooral voor de streekproducten en slaan we een voorraadje cider en wijn in. 
Maar er zijn toch enkele favoriete productjes die ik steevast in mijn winkelkar deponeer:

• Enkele jaren geleden hadden ze in Frankrijk al de 2 in 1 wascaps (bij ons toen nog niet). Wasmiddel en verzachter in één. Ik was helemaal fan! Ik gebruikte ze in de gîte en nam  altijd enkele dozen mee naar huis. Ondertussen heb ik een wasmachine die veel zuiniger is met wasmiddel en ben ik afgestapt van de wascaps.
• De Francine-bloem in een handige kartonnen verpakking. Geen geknoei meer met pakken bloem die altijd weer lekken in de keukenkast of op het aanrecht. Nee, een handig afgesloten en  hygiënische verpakking. Ik ben nog steeds fan! Elk jaar weer koop ik zo'n handige kartonnen doos waar ik dan heel zuinig zo lang mogelijk mee doe. Ik vul die dan het hele verdere jaar terug op met de onhandige pakken bloem die ik hier koop. Na een jaar intensief gebruik is mijn kartonnen doosje dan wel versleten en is het hoogtijd om terug naar Frankrijk te vertrekken voor een nieuw exemplaar. (jaja, ik weet wel dat ik ook gewoon een glazen pot kan kopen om mijn bloem op te bergen. Maar op die manier heb ik door het jaar nog een beetje een vakantiegevoel...)
• De lekkere beurre tendre demi-sel van Elle et Vire, die door velen van mijn huisgenoten volop gegeten wordt in Frankrijk, maar waarbij ik stiekem blij ben dat ze deze niet verkopen in Vlaanderen. Na onze thuiskomst zet ik snel weer Becel pro-active op tafel. Dan sus ik mijn geweten en bedenk dat het cholesterolgehalte in ons bloed maar een tijdelijke opstoot heeft gekregen. 
• Douchegel van le petit olivier. Om de één of andere reden ben ik daar verzot op.

Maar ook in andere landen heb ik zo mijn favoriete productjes.
Neem nu Nederland

• Eén van de zonen is verzot op pudding. Ik heb ontdekt dat je in Nederland een weelde aan soorten vla kan kopen. Echt een ongekende luxe! Hele kartons vla vind je daar! En met alle soorten smaken én zelfs met stukjes chocolade erin. Alleen jammer dat vla beperkt houdbaar is...
• Drop. Nog zo'n productje waarvoor je in Nederland moet zijn. Ik lust het echt niet (en zeker geen zoute drop), maar mijn huisgenoten des te meer. Ik was ooit eens met een reisgezelschap een namiddagje in Breda. Vooraleer we de stad bezochten hadden we even vrije tijd. Direct daarna zouden we een rondleiding door de stad krijgen. De bus bleef ergens op een randparking. De hele namiddag heb ik rondgezeuld met een hele tas drop aan de arm... Maar de zonen waren heel erg blij bij mijn thuiskomst.
• Hagelslag. In Nederland hebben ze die in onwaarschijnlijk veel soorten en smaken. De zoon van de vla is ook hier verlekkerd op!

Maar de Europese eenmaking neemt toch wel een beetje van die winkelpret weg. Vorige lente zou ik een schrijfcursus volgen in Leuven aan de Vaart. Ik was veel te vroeg, kuierde wat rond en... kwam langs een gloednieuwe Albert Heyn-winkel. Nieuwsgierig stapte ik binnen. En wat vond ik daar? Vla (in alle soorten en maten), drop en hagelslag.

Tja, het speciale van winkelen in een ander land gaat hierdoor toch een klein beetje teniet vind ik...

Dunkerque

Ik ga graag naar zee in de winter.
Het is er vaak rustig, soms zelfs een beetje eenzaam...

Tussen Kerst en Nieuw waren we er nog eens enkele dagen.
Nee, toen was het niet eenzaam.
Maar  CeT en ik hebben er erg genoten van enkele rustige dagen tussen al die hectische feesten en bezoekjes.

We houden allebei van de kust. 
Ik verblijf het liefst in Frankrijk, maar voor CeT mag het ook gerust onze Vlaamse kust zijn.
En als we maar enkele daagjes weg kunnen, is onze kust natuurlijk het meest praktische.
We verblijven dan aan de Westkust en ... welk land paalt er aan deze kust?
Ha, als we aan het 'zeetje' logeren, kan CeT er dus niet onderuit om samen met mij een bezoekje te brengen aan mijn favoriete land.
Niet dat hij er onderuit zou willen, hoor. 
Hij heeft Frankrijk evenzeer in zijn hart gesloten als ik en heeft er bovendien nog verre familie wonen.

We hebben door de jaren heen zo ongeveer alle kustplaatsjes van Noord-Frankrijk bezocht. En toch was er één stad die we nog nooit écht hadden bezocht: Dunkerque.
We kenden de stad vooral van zijn grote haven, maar of er ook echt iets te zien is?

Wel, dat viel heel erg mee. 
Dunkerque kende een bewogen geschiedenis van overheersers (in de 17de eeuw waren ze op één dag 's morgens Spaans, 's middags Frans en 's avonds Engels) en zeerovers (de beroemde Jean Bart).
Je vindt er  een belfort (dat je kan beklimmen) en een scheepvaartmuseum.

En natuurlijk is er ook een monument met een verhaal... 
De Leughenaer-toren dateert uit de 14de eeuw toen de stad nog tot het Graafschap Vlaanderen behoorde (vandaar de naam).
Maar waarom is die toren een leugenaar?

De officiele versie: de toren werd gebruikt als vuurtoren. In die tijd ontstak men hiervoor vuren bovenop de toren. De vissers interpreteerden die vuursignalen niet altijd heel correct waardoor er nogal eens ongevallen gebeurden bij het binnenvaren van de haven.

De volksverhalen:
De inwoners van Dunkerque waren eigenlijk zeerovers in hart en nieren.
Daarom hadden ze een perfect plannetje bedacht om schepen te beroven zonder veel moeite. Bovenop de stadstoren werkten ze met vuursignalen voor de schepen die voorbij voeren. Natuurlijk waren dit heel bedrieglijke signalen. Hierdoor strandden de schepen op de kust van de stad. Een koud kunstje was het dan voor de stedelingen om de schepen te beroven van alles wat maar enigszins waarde had. En hierdoor werden de inwoners van Dunkerque welvarende lieden.

Een ander volksverhaal zegt dat de wind altijd zo erg hard waaide in dit vlakke land, dat ook de wijzers van de torenklok er last van hadden. Daardoor gaf de klok nooit exact het juiste uur aan.

Welke versie de juiste is? Ik weet het niet! Maar heeft dat belang?
Ik geniet in elk geval meer van de volksverhalen dan van de officiële versie.

Wij gaan op berenjacht!

Deze week begon op school het tweede trimester en dus nam ik mijn leesuurtje bij de kleuters terug op.
Doordat ik aan zee was tussen Kerst en Nieuw, had ik niet de tijd gevonden om boekjes uit te zoeken in de bib.
Geen nood, ik heb nog stapels kinderboeken liggen die ik destijds kocht voor mijn kinderen en die ik honderden keren heb voorgelezen. (en die ik écht niet kan weggooien en al jaren bijhoud voor eventuele kleinkinderen)
En als ik bij de Sleghte voorbijkom, koop ik af en toe stiekem ook nog eens een prentenboek voor 'mijn' kleuters.
De maand januari vond ik een goede maand voor beren. Ik had een leuk boek op de kop getikt met een verhaal over 2 broertjes beer en een gestreepte trui. De kleuters vonden het prachtig.

Nu is dat leesuurtje voor de kleuterklas ook wel een onderdeel van hun taalverwerving. Daarom is de klas in 3 groepjes opgesplitst, in functie van de taalvaardigheid van de kleuters. Eén groepje bestaat uit anderstalige kleuters, die nog niet zo vaardig zijn in het Nederlands. Een leuke uitdaging om ook dat groepje te boeien. Ik leerde ondertussen al dat zij het moeilijk hebben om een heel verhaal uit te luisteren. Daarom kies ik voor hen boekjes met een korter verhaal. Dat lees ik dan heel expressief voor met veel gebaren en mimiek. Of ik kies een zoekboek waarbij ze om beurten een voorwerp mogen benoemen en zoeken. Met vallen en opstaan leer ik ondertussen hoe ik ook hun aandacht kan vast houden.

Dit keer wou ik voor hen ook in de berenfamilie blijven en koos ik voor een boek dat 20 jaar geleden voor mijn kinderen een échte topper was, maar dat nu nog steeds in de boekenwinkels ligt.

Wij gaan op berenjacht. We gaan een hele grote beer vangen. Wat een prachtige dag! en ... Wij zijn niet bang.

Dit zinnetje komt om de 2 bladzijden terug, dus heel herkenbaar voor de kleuters. Bovendien kan je hen het verhaal laten meespelen met heel hun lijfje. We sluipen samen door hoog gras, zwemmen door een woeste rivier, vechten ons door een sneeuwstorm....

Ik vind het nog steeds een zalig boek en de kleuters waren enthousiast.
Nu moet ik nog wel tegen binnen 2 weken een even leuk boek vinden ...

Een bibliotheek vol boeken?

Ik lees graag en veel.
In de lagere school hadden we een klasbibliotheek. 
Op het einde van de week mochten we een nieuw boek kiezen.
Het weekend was vaak nog niet om, wanneer ik mijn boek al uit had.

Toen ik 11 was, schreef ik me in bij de stadsbibliotheek.
Wat een weelde!
Vijf boeken per keer mochten we ontlenen!
Tijdens de vakanties was de afspraak met vriendinnetjes steevast in de bib.
Vol spanning las ik dan tot in de vroege uurtjes.
Met de jaren kwamen er ook Franstalige boeken bij.

En toen ging ik op kot en begon ik boeken te kopen van mijn zakgeld.
Jaren later was ik de gelukkige eigenaar van massa's boeken.
Jammer genoeg ben ik NIET de gelukkige eigenaar van een enorme bibliotheek-kamer waar ik al die boeken kan opbergen.
En ...  jammer genoeg kan ik heel moeilijk afscheid nemen van mijn boeken.
Vorig jaar moest ik noodgedwongen toch van een groot aantal van mijn schatjes scheiden.
Onze boekenkast puilde uit en er kon echt niets meer bij. 
Elk beschikbare plekje, hoe klein ook, was al ingenomen.
Met de moed der wanhoop ging ik aan het werk.
Drie dozen vol zou ik weg doen. 
Gelukkig waren er enkele jeugdige vrienden van de kinderen die we blij konden maken met mijn afdankertjes.

En nu heb ik me voorgenomen om voor elk nieuw boek dat ik koop, een ander boek weg te halen uit mijn boekenkast.
Resultaat?
Ik kan nog steeds heel moeilijk boeken weg gooien, dus koop ik nu mijn boeken elektronisch en lees op mijn tablet. (hoewel ik op die manier de geur van een gloednieuw boek mis)
En soms, heel soms kan ik me niet bedwingen...
Zo verkocht onze gemeentebib de boeken die ze afvoerden. 
50 eurocent per boek! Da's toch geen geld, hé.
Ik kocht voor 5 euro boeken en nee ze kunnen niet meer in mijn boekenkast en nee ik kan ze na lectuur ook nergens weg schenken, want de stempel van de bib staat erin.
Misschien moet ik ze nadat ik ze gelezen heb gewoon meegeven met de papierophaling?
Maar of ik dat over mijn hart zal kunnen krijgen?

Mijn beste wensen

AAN ALLE BLOGLEZERS WENS IK

VOOR 2016

VELE KLEINE DINGEN DIE JE GELUKKIG MAKEN

vreedzame winteravonden met kaarsjes aan

diepgaande gesprekken

een dikke plak zelfgebakken cake

onverwachte ontmoetingen met oude bekenden

gemeende complimentjes

kamperfoeliegeur in de zomernacht

onbedwingbare binnenpretjes

een spinnende poes op je schoot

een schouderklopje

maar bovenal: mensen die van je houden!